(۳)- (خطبه – ۱۰۷) وصف الله تعالیأ

(۱)الحَمْدُ لِلَّهِ الْمُتَجَلِّى لِخَلْقِهِ بِخَلْقِهِ وَالظَّاهِرِ لِقُلُوبِهِمْ بِحُجَّتِهِ، (۲)خَلَقَ الْخَلْقَ مِنْ غَيْرِ رَوِيَّةٍ، إِذْ کانَتِ الرَّوِيَّاتُ لا تَلِيقُ إِلَّا ‏بِذَوِى‏ ‏الضَّمائِرِ، وَلَيْسَ بِذِى ضَمِيرٍ فِى نَفْسِهِ، (۳)خَرَقَ عِلْمُهُ باطِنَ غَيْبِ ‏السُّتُراتِ‏، وَأَحاطَ بِغُمُوضِ عَقائِدِ السَّرِيراتِ.

[(۱)سپاس خدايی را سزاوار است که به سبب خلقت و آفرينشی که فرموده(و دليل بر ربوبيت او است) به خلایق آشکار شده است، به حجت خويش(آثار قدرت) نزد دل‌های ايشان ظاهر و نمايان است، (۲)بدون به کار بردن فکر و انديشه، آفريدگان را ايجاد فرموده، زيرا انديشه‏ها سزاوار نيست، مگر به کسانی که دارای ضمایر(قوای مدرکه‌ی باطنيه) باشند و خداوند فی نفسه دارای ضميری نيست، (۳) نفوذ علم او به باطن و کنه ناديدنی‌ها(مانعی نيست) و به کوچکترين افکار و اسرار احاطه دارد.]