(۱۸)- (سخن- ۳۳۵) ترغیب به شایسته و دوری از ناشایسته

(۱)الْأَقاوِيلُ مَحْفُوظَةُ، وَ‏السَّرائِرُ ‏مَبْلُوَّةٌ، وَ(‏کُلّ‏ ‏نَفْسٍ‏ ‏بِما ‏کَسَبَتْ‏ ‏رَهِينَةٌ)، (۲)وَالّناسُ ‏مَنْقُوصُونَ‏ ‏مَدْخُولُونَ‏ إِلّا مَنْ عَصَمَ اللَّهُ: سائِلُهُمْ مُتَعَنِّتٌ، وَمُجِيبُهُمْ مُتَکَلِّفٌ، (۳)يَکادُ أَفْضَلُهُمْ رَأْياً يَرُدُّهُ عَنْ فَضْلِ رَأْيِهِ الرِّضى وَالسُّخْطُ، وَيَکادُ ‏أَصْلَبُهُمْ‏ ‏عُوداً ‏تَنْکَؤُهُ‏ ‏اللَّحْظَةُ، وَ‏تَسْتَحِيلُهُ‏ الْکَلِمَةُ الْواحِدَةُ.

[(۱) گفتارها نگهدارى مى‌شود، و نهان‌ها آشكار و(هر كسى در گرو اعمال خويش است)، (۲)و مردم گرفتار كمبودها و آفت‌هايند جز آن را كه خدا نگهدارد؛ در خواست كنندگانش مردم آزار و پاسخگويان به زحمت و رنج دچارند، (۳)و آن كس كه در انديشه از همه برتر است، با اندک خشنودى يا خشمى از رأى خود باز مى‌گردد. آن كس كه از همه استوارتر است از نيک نگاهى ناراحت شود يا كلمه‌ای او را دگرگون سازد.]