(۱۷)- (سخن- ۳۲۵) صفت مؤمن در حالات مختلف

(۱)الْمُؤْمِنُ ‏بِشْرُهُ‏ فِى وَجْهِهِ، وَحُزْنُهُ فِى قَلْبِهِ، أَوْسَعُ شَىْ‏ءٍ صَدْراً، وَأَذَلُّ شَىْ‏ءٍ نَفْساً، يَکْرَهُ الرِّفْعَةَ، وَيَشْنَأُ السُّمْعَةَ، (۲)طَوِيلٌ غَمُّهُ، بَعِيدٌ هَمُّهُ، کَثِيرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ، شَکُورٌ صَبُورٌ، ‏مَّغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ، ‏ضَنِينٌ‏ ‏بِخَلَّتِهِ‏، سَهْلُ ‏الْخَلِيقَةِ، لَيِّنُ ‏الْعَرِيکَةِ، (۳)نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ ‏الصَّلْدِ، وَهُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

[(۱) شادى مؤمن در چهره او، و اندوه وى در دلش پنهان است، سينه‌اش از هر چيزى فراخ‌تر، نفس او از هر چيزى خوارتر است. برترى جويى را زشت، رياكارى را دشمن مى‌شمارد، (۲)اندوه او طولانى، همت او بلند است، سكوتش فراوان، وقت او با كار گرفته است، شكر گزار و شكيبا و ژرف انديش است. از كسى در خواست ندارد و نرم خو و فروتن است، (۳)نفس او از سنگ خارا سخت‌تر، اما در ديندارى از بنده خوارتر است.]