۱- اهل سنت دین را از نظر علم و عمل و در ظاهر و باطن در انحصار خویش دارند
یعنی به اسلام خالص که محمد ج با آن بر انگیخته شد و صحابه ش از او آموختند و حفظش نمودند، تمسک می‌جویند.
-(این اعتقادِ فرقه‌ی ناجیه «گروه نجات یافته» است. همان گروهی که رسول الله ج آن را به نجات یافتن توصیف نموده است. ایشان فرمودند: «تفترِق أمّتي عَلی ثَلاثَ وسَبعینَ فِرقَةً، إثنانِ وسَبعونَ فِي النّارِ، وَواحدةٌ فِي الجَنَّة، وهِی مَا کَان عَلی مِثلِ مَا أَنا عَلیهِ وأَصحَابِي»: «امت من به هفتاد و سه دسته تقسیم خواهد شد؛ هفتاد و دو دسته در جهنم و یکی در بهشت است؛ و آن گروهی است که بر آن‌چه امروز من و یارانم بر آنیم، باشد». در نتیجه این اعتقاد از رسول الله ج، صحابه ش ثابت است. لذا آنان و پیروانشان همان فرقه‌ی ناجیه هستند([١٦٤].
-(روش آنان، دین اسلام است که الله ﻷ، رسول الله ج را با آن مبعوث کرد. لیکن رسول الله ج خبر داد که: امت وی به هفتاد و سه گروه تقسیم خواهد شد و جملگی، جز یک گروه در آتش هستند؛ آن‌هم «جماعت». و در روایتی دیگر فرمودند: «آنان کسانی‌اند که بر اعتقاد من و یارانم ش هستند»، اهل سنت و جماعت تنها گروه خالص و محضی بود که بدون هیچ شائبه‌ای به اسلام تمسک جست)[١٦٥].
[١٦٤]- همان: ج۳ ص ۱۷۹.
[١٦٥]- همان: ج۳ ص ۱۵۹.