ماهی، بال‌های آن و اندازه‌گیری فشار آب
خداوند متعال می‌فرماید:
﴿وَهُوَ ٱلَّذِي سَخَّرَ ٱلۡبَحۡرَ لِتَأۡكُلُواْ مِنۡهُ لَحۡمٗا طَرِيّٗا﴾[النحل: ۱۴].
«و هم او خدائیست که دریا را برای شما مسخر گردانید تا از گوشت ماهیان حلال آن تغذیه کنید».
جهان برحسب بعضی از آمارگیری‌های قدیمی از بین می‌رود و در آن بیش از صد میلیون تن انواع ماهی دریایی وجود دارد. پس این غذای بشری است و دانشمندان می‌گویند که در دریاها بالغ بر میلیون‌ها نوع ماهی وجود دارد که بعضی از آنها بزرگ هستند و وزن‌شان ۱۴۰ تن می‌باشد مثل (حوت) و بعضی‌ها کوچک هستند و بعضی‌ها صدف دارند و بعضی‌ها خشن و لجوج و بعضی‌ها زیبا و بعضی کهربائی هستند. بنابراین دریا سرشار از انواع ماهی‌ها می‌باشد که غیر قابل شمارش است.
ولی دانشمندان در مورد بال‌های ماهیان شک کرده‌اند و بعضی‌ها گفته‌اند که بال ماهی‌ها وسیله‌ای برای دفاع، تعادل و زیبایی و کنترل سرعت ماهی‌ها می‌باشد. یعنی ماهی‌ها به وسیله بال‌هایشان می‌ایستند یا سرعت‌شان را کم می‌کنند و به وسیله بال‌هایشان به جلو حرکت می‌کنند و به وسیله آن تعادل و توازن خود را حفظ می‌کنند و جهت خود را به طرف چپ و راست یا بالا و پائین از طریق بال‌هایشان تعدیل می‌کنند.
ماهی‌ها توسط بال‌هایشان تغییر مسیر می‌دهند و جهت‌یابی می‌کنند مسیر درست را تشخیص می‌دهند و به وسیله آن می‌ایستند. خداوند متعال دستگاهی را در بدن ماهی‌ها قرار داده که با آن فشار را اندازه می‌گیرند. پس یک ماهی می‌داند که در آنِ واحد در چه عمقی از آب قرار دارد. اگر شما با دستان خود یک ماهی را بگیرید در قسمت فوقانی آن یک خطی را می‌بینید که از سر و گردن آن به دمش متصل می‌باشد. این همان لوله‌های خالی از هوا می‌باشد که هر گاه فشار آب بر آن بیشتر شد، ماهی از طریق این فشار می‌داند که در چه عمقی از آب قرار دارد. آیا در سطح آب است یا در پایین آب؟
ماهی‌ها یکی از نشانههای خداوند متعال می‌باشند. یک ماهی می‌تواند که غذا را به هوا تبدیل کند، یعنی روی آب می‌ایستد و بالا می‌پرد وقتی که هوای اضافی را رها کرد دوباره به عمق آب می‌رود و این همان هوایی است که آنرا از غذای شکمش درست کرده، پس بالا می‌پرد و آنرا رها کرده و سبک می‌شود و به داخل آب می‌رود و همچنین این هم یکی از نشانههای خلقت خداوند می‌باشد.
پاک و منزه است خداوند متعالی که همه چیز را برای ما خلق کرده و همه آنها را مسخّر ما گردانیده است پس بر انسان واجب است که بگردد و جولان بزند و در نشانههای خداوند فکر کند شاید که خدا را از لابه‌لای مخلوقاتش بشناسد و آنگاه که او را شناخت بر دستورات خداوند پایداری کند و از او بترسد و تقوا پیشه کند. خداوند متعال می‌فرماید:
﴿وَمَا قَدَرُواْ ٱللَّهَ حَقَّ قَدۡرِهِۦ وَٱلۡأَرۡضُ جَمِيعٗا قَبۡضَتُهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَٱلسَّمَٰوَٰتُ مَطۡوِيَّٰتُۢ بِيَمِينِهِۦۚ سُبۡحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ عَمَّا يُشۡرِكُونَ٦٧﴾[الزمر: ۶۷].
«خدا را چنانکه شایسته است به عظمت نشناختند و اوست که روز قیامت زمین در قبضۀ قدرت او و آسمان‌ها در پیچیده به دست سلطنت اوست آن ذات پاک یکتا منزه و متعالی از شرک مشرکان است».
تفکر عبادت است و جز از خلال نشانههای خدا نمی‌توان وی را شناخت. خداوند می‌فرماید:
﴿تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱللَّهِ نَتۡلُوهَا عَلَيۡكَ بِٱلۡحَقِّۖ﴾[الجاثیة: ۶].
«این آیات که ما بر تو تلاوت می‌کنیم همگی ادله خدا هستند».
و همچنین می‌فرماید:
﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ١٩١﴾[آل عمران: ۱۹۰-۱۹۱].
«محققاً در خلقت آسمان و زمین و رفت و آمد شب و روز دلائلی روشن برای خردمندان عالم وجود دارد. آنهائی که در هر حالت ایستاده و نشسته و خفتن، خدا را یاد کنند و دائم فکر در خلقت آسمان و زمین کنند و گویند پروردگارا تو این دستگاه با عظمت را بیهوده خلق نکرده‌ای، پاک و منزهی، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار».