حدیث در دورۀ خلفای راشدین

در عصر خلفای راشدین که بر اصالت و خالص بودن عقاید و اخلاق و احکام دین اسلام بسیار تأکید می‌گردید، و از بدعت‌ها و نفوذ عقاید ادیان دیگر در دین اسلام به شدت جلوگیری به عمل می‌آمد، برای قبول روایت‌های پراکنده نهایت احتیاط را رعایت می‌کردند و طبق توضیحات آتی چهار اصل مهم علم الحدیث یعنی «شاهد و متابع [۴۳]تضاد، و روایت به عین لفظ» را در پذیرفتن هر حدیثی منظور می‌داشتند، و انجمن محدثین در مدینه [۴۴]تشکیل گردید، و افراد متخصص در روایت حدیث را به بصره و شام [۴۵]و کوفه اعزام نمودند ولی نوشتن احادیث به صورت کتاب و برای استفادۀ عموم و تدوین کتاب‌های حدیث در زمان خلفای راشدین همانند زمان پیامبرجممنوع بود و اینک تفصیل این مطالب که تحت دو عنوان «شیخین = ابوبکر صدیق و عمر فاروق» و «صهرین = عثمان ذی‌النوری و علی مرتضی» بیان می‌گردد.

[۴۳] تذکرة الحفاظ، ذهبی، ج ۱، ص ۲ و ۳ و صحیح بخاری در ارشاد الساری، ج ٩، ص ۱۴۲ و الفاروق، شبلی نعمانی، بخش دوم، ص ۲٧٩ و ۲۸٩ و ۱۸٧. [۴۴] همان. [۴۵] همان.