پنجاه و چهارمین پایه از پایه‌های ایمان: حیاء
در سنت آمده است: «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَرَّ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الأَنْصَارِ، وَهُوَ يَعِظُ أَخَاهُ فِي الحَيَاءِ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «دَعْهُ فَإِنَّ الحَيَاءَ مِنَ الإِيمَانِ» [۱٩۳]. «رسول الله ج بر مردی از انصار گذشت در حالی‌که آن [مرد] برادرش را از حیاء برحذر می داشت، رسول الله ج فرمود: او را به حال خودش بگذار حیاء از ایمان است». حدیث عمران بن حصینس: پیامبر ج فرموده است: «الْحَيَاءُ لَا يَأْتِي إِلَّا بِخَيْرٍ» [۱٩۴]. «حیاء نتیجۀ ندارد بجز خیر». حدیث ابی سعید الخدریس: «كَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَشَدَّ حَيَاءً مِنَ العَذْرَاءِ فِي خِدْرِهَا، فَإِذَا رَأَى شَيْئًا يَكْرَهُهُ عَرَفْنَاهُ فِي وَجْهِهِ» [۱٩۵]. «پیامبر ج از دوشیزۀ که در پردۀ [پنهان شده بود] با حیاءتر بود و اگر از چیزی کراهت می-نمود آن را از چهره اش می فهمیدیم». حدیث ابی‌مسعود الانصاریس از پیامبر ج : «إنَّ مِمَّا أَدْرَكَ النَّاسُ مِنْ كَلَامِ النُّبُوَّةِ الْأُولَى: إذَا لَمْ تَسْتَحِی فَاصْنَعْ مَا شِئْت» [۱٩۶]. «از چیزهایی‌که مردم از سخنان پیامبران قبلی فهمیده اند: اگر حیاء نمی کنی هر کاری که می خواهی انجام بده».
[۱٩۳] صحیح بخاری: ۲۴- ۶۱۱۸؛ صحیح مسلم: ۱۶۳؛ سنن ابوداود: ۴٧٩۵؛ سنن ترمذی: ۲۶۱۵؛ سنن نسائی: ۵۰۳۳؛ ابن ماجه: ۵۸؛ صححه آلبانی. [۱٩۴] صحیح بخاری: ۶۱۱٧؛ صحیح مسلم: ۱۶۵؛ «الحیاء کله خیر»(حیاء همه اش خیر است): صحیح مسلم ۱۶۶ و سنن ابی داود: ۴٧٩۶ و صححه آلبانی. [۱٩۵] صحیح بخاری: ۳۵۶۲- ۶۱۰۲- ۶۱۱٩؛ صحیح مسلم: ۶۱٧۶؛ سنن ابن ماجه: ۴۱۸۰؛ صححه آلبانی. [۱٩۶] صحیح بخاری: ۳۴۸۳- ۳۴۸۴- ۶۱۲۰؛ سنن ابوداود: ۴٧٩٧؛ سنن ابن ماجه: ۴۱۸۳؛ صححه آلبانی.