سخنان بهشتیان در صحرای قیامت خطاب به ستمکاران
خداوند می‌فرماید: ﴿وَيَوۡمَ تَقُومُ ٱلسَّاعَةُ يُقۡسِمُ ٱلۡمُجۡرِمُونَ مَا لَبِثُواْ غَيۡرَ سَاعَةٖۚ كَذَٰلِكَ كَانُواْ يُؤۡفَكُونَ ٥٥ وَقَالَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ وَٱلۡإِيمَٰنَ لَقَدۡ لَبِثۡتُمۡ فِي كِتَٰبِ ٱللَّهِ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡبَعۡثِۖ فَهَٰذَا يَوۡمُ ٱلۡبَعۡثِ وَلَٰكِنَّكُمۡ كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ ٥٦ فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يَنفَعُ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ مَعۡذِرَتُهُمۡ وَلَا هُمۡ يُسۡتَعۡتَبُونَ ٥٧﴾[الروم: ۵۵-۵٧].
ترجمه: «و روزی که قیامت برپا می‌شود، مجرمان، سوگند یاد می‌کنند که جز لحظه‌ای، در دنیا نمانده‌اند. همینطور اینان از راه حق، منحرف می‌شدند. اهل علم و ایمان می‌گویند: شما بدان اندازه که خداوند مقدر فرموده بود (در دنیا و برزخ) تا روز رستاخیز، ماندگار بوده‌اید. این روز رستاخیز است ولی شما به آن اعتقادی نداشته‌اید. پس در آن روز، معذرت خواهی ستمگران بحال آنان، سودی نخواهد داشت و نه از آنان درخواست استغفار می‌شود».
قیامت بر پا می‌شود. مجرمان و ستمکاران در اثر صحنه‌های تکان‌دهنده‌‌ای که انتظارش را نداشته‌اند تمامی بت‌ها و معبودان باطلی را که پرستش می‌کرده‌اند، فراموش خواهند کرد. بت‌های کلاسیک، اعم از کمونیستی، مادی گری، لائیکی، سوسیالیستی، صهیونیستی و سایر طاغوت‌های بشری در نظرشان محو و نابود میگردند. و همینکه پرده‌های غفلت، از روی دیدگانشان برداشته شود، حقیقت آن چیزی را که داعیان راه حق، در دنیا آن‌ها را بسوی آن فرا می‌خواندند، درک می‌کنند و برایشان روشن می‌شود که با استهزا و تمسخر مومنان، چه اشتباه بزرگ و جبران ناپذیری، مرتکب شده‌اند که هیچ‌‌گونه سودی بحالشان نداشته بلکه فقط برای خرسند کردن رهبران قدرت طلب خود دست به چنان کارهایی زده‌اند. رهبرانی که هم اکنون با آن‌ها در یک مکان ایستاده و منتظر پاداش خویش می‌باشند. چنان عاجز و ناتوان‌‌اند که حتی برای خودشان هم قادر نیستند کاری انجام بدهند تا چه رسد که به نفع پیروان خود کاری بکنند. از طرفی، راه بازگشت به دنیا را هم بر خود مسدود می‌بینند تا با بازگشت به آن و انجام عمل نیک بتوانند در صف پرهیزکاران در آیند.
لذا شروع به بهانه‌تراشی و دروغ بافی می‌کنند تا با ارائه عذر موجهی بتوانند از تنگنایی که در آن اسیر شده‌اند، جان سالم بدر برند و برای این کار، راهی بهتر از سوگند یاد کردن به دروغ، نمی‌بایند. به ذات پروردگاری سوگند یاد می‌کنند که تا دیروز مورد قبول‌شان نبود و با داعیانش سر جنگ داشتند.
﴿وَيَوۡمَ تَقُومُ ٱلسَّاعَةُ يُقۡسِمُ ٱلۡمُجۡرِمُونَ مَا لَبِثُواْ غَيۡرَ سَاعَةٖ﴾
«آنگاه که قیامت بر پا می‌شود ستمکاران به دروغ سوگند یاد می‌کنند که بیش از چند لحظه، در دنیا نمانده‌اند».
می‌خواهند وانمود کنند که وقت کافی برای ایمان آوردن نداشته‌اند.
صاحب تفسیر کلام منان می‌نویسد: «بدینصورت آن‌ها با عذر خواهی سعی دارند که روزهای زندگی دنیا را بسیار کم و ناچیز جلوه دهند، تا بهانه‌ای برای نجات از عذاب، پیدا کنند. اما از آنجا که این عذر هم ناموجه و کاملاً دروغ و بیجا است، خداوند می‌فرماید: ﴿كَذَٰلِكَ كَانُواْ يُؤۡفَكُونَ﴾یعنی این‌ها در دنیا نیز بوسیله همین دروغ‌ها از حق و حقیقت منحرف می‌شدند.
در آنجا، پیامبران را تکذیب می‌کردند و اکنون، عمری را که چندین سال در دنیا سپری نموده‌اند انکار می‌کنند، و آن را ساعتی بیش نمی‌دانند. که این خود، بیانگر خوی زشت آن‌هاست. حقا که انسان بر همان خوی و خصلتی که مرده است برانگیخته می‌شود.
اما دیری نمی‌پاید که این ادعایشان نیز توسط گروهی دیگر از انسان‌ها تکذیب می‌شود. این گروه، کسانی هستند که در دنیا بدست همین مجرمان و بیدادگران، شکنجه و تعذیب شده‌اند و اینک با صدای رسا علیه آن‌ها شهادت می‌دهند. این صداها دیروز در دنیا سرکوب شده بود و بردهان صاحبانشان بوسیله بازداشت، تبعید و زندان و گاهی اعدام، مهر سکوت نهاده شده بود. صداهایی که در زیر آوار جهل و ظلمت دفن می‌گردیدند ولی در همان حال، فریاد بر می‌‌آوردند:
﴿يَٰلَيۡتَ قَوۡمِي يَعۡلَمُونَ ٢٦ بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ ٱلۡمُكۡرَمِينَ ٢٧﴾[یس: ۲٧].
ترجمه: «ای کاش، قوم من می‌دانست که پروردگارم مرا آمرزیده و از زمره مُکرّمینم قرار داده‌‌است».
اکنون نیز وقت آن رسیده که این صداهای خفه شده و زندانی، از اسارت رهایی یابند و بعنوان گواه، علیه دروغگویان، ایفای نقش کنند: ﴿ وَقَالَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ وَٱلۡإِيمَٰنَ لَقَدۡ لَبِثۡتُمۡ فِي كِتَٰبِ ٱللَّهِ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡبَعۡثِۖ فَهَٰذَا يَوۡمُ ٱلۡبَعۡثِ وَلَٰكِنَّكُمۡ كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ ٥٦﴾[الروم: ۵۶].
ترجمه: «مومنان به آن‌ها پاسخ خواهند داد که خیر، شما طبق مشیت خدا، مدت زیادی مانده‌اید و اینک قیامت برپا شده است ولی شما نمی‌دانستید که روزی قیامتی بر پا خواهد شد و آن را قبول نداشتید».
این گواهی صادقانه آن‌ها، نزد خداوند، پذیرفته می‌شود و صدای مجرمان، خفه و زبانشان گُنگ و عذرشان ناموجه می‌گردد:
﴿فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يَنفَعُ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ مَعۡذِرَتُهُمۡ وَلَا هُمۡ يُسۡتَعۡتَبُونَ ٥٧﴾[الروم: ۵٧].
ترجمه: «در آن روز معذرت خواهی ستمکاران سودی نخواهد داشت و از آنان در خواست جلب رضایت نمی‌شود».