فقیرترین انسان مومن دنیا
فقیرترین انسان، وقتی که برای چند لحظه در بهشت می‌ماند، و خود را میان زمینی پهناور می‌یابد که جنس خاکش ترکیبی از مشک و زعفران و سنگ ریزه‌‌هایش از یاقوت و جواهرات گرانقیمت است و خیمه‌های مرتفع و قصرهای ساخته شده از طلا و نقره و پرندگان زیبا که بر شاخسار درختان بهشت، نغمه سرایی می‌کنند و جویبارهائی که در آن‌ها آب زلال و شیرو عسل، جریان دارد و دوشیزگان زیبا و حوران بهشتی که اگر یکی از آنان برای چند لحظه، در دنیا جلوه‌گر شود، نور چهره‌اش فضا را روشن و عطر وجودش زمین را معطر می‌نماید و تاجی که بر سر دارد گرانتر از تمامی نعمت‌های مادی دنیاست و هزاران نعمت دیگر که قلم از وصف یکایک آن‌ها ناتوان است، آن‌چنان توجه‌اش بسوی آن‌ها معطوف می‌گردد که سوگند یاد می‌نماید که هیچگونه رنج و مشقتی در دنیا ندیده است.
باید گفت اجحاف نمی‌کند و ناحق نمی‌گوید زیرا او تمام سختی‌های دنیا از قبیل فقر، گرسنگی، دربدری، مظلومیت‌ها، زندان، تازیانه، و استهزا و ریشخند اهل باطل به مقدساتش را در مقایسه با آنچه که در آن لحظه‌ی کوتاه، در بهشت می‌بیند، بسیار ناچیز و اندک می‌پندارد. چرا که نعمت‌های بهشت، در آن لحظه، آن‌چنان او را تحت تاثیر قرار می‌دهد که تمام گذشته‌‌اش را بفراموشی می‌سپارد.
هنگامیکه صاحبان دنیا، جایگاه این بنده فقیر، ولی مومن خدا را در آنجا می‌بینند که چگونه سختی‌های دنیا برایش تبدیل به نعمت‌های جاودانه شده است که بشر نظیر آن را هیچ‌گاه ندیده و نشنیده و حتی تصورش را نکرده است، آرزو می‌کنند‌ای کاش ما هم در دنیا بسان همین بنده مومن، رنج‌ها و مصیبت‌ها را تحمل می‌کردیم تا امروز مشمول چنین پاداش عظیم و با ارزشی از جانب خداوند می‌شدیم. رسول خدا جاین مطلب را در قالب کلمات شیوا و حکیمانه خویش چنین بیان فرموه است: «يَوَدُّ أَهْلُ الْعَافِيَةِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِينَ يُعْطَى أَهْلُ الْبَلاَءِ الثَّوَابَ لَوْ أَنَّ جُلُودَهُمْ كَانَتْ قُرِضَتْ فِى الدُّنْيَا بِالْمَقَارِيضِ» [٩].
ترجمه: «روز قیامت هنگامیکه اهل آسایش، متوجه پاداش نیکوکاران ستمدیده می‌شوند، آرزو می‌کنند کاش در دنیا بخاطر خدا، بدنشان قطعه قطعه می‌شد».
ولی افسوس که دیر شده و زمان این آرزوها گذشته است و عمر گرانبهای ایشان، صرف هوا و هوس شده است. اینک راه بازگشت به دنیا،وجود ندارد و فرصت ضایع شده بدست نخواهد آمد و توبه و استغفار نیز کارگشا نخواهد بود. و آن‌ها چاره‌ای نخواهند داشت جز اینکه با ندامت به این سخنان و سرزنش‌های الله گوش فرا دهند که می‌فرماید: ﴿أَوَ لَمۡ نُعَمِّرۡكُم مَّا يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَن تَذَكَّرَ وَجَآءَكُمُ ٱلنَّذِيرُۖ فَذُوقُواْ فَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِن نَّصِيرٍ﴾[فاطر: ۲٧].
ترجمه: «مگر اینقدر به شما عمر نداده بودیم که هر کس بخواهد، پند گیرد. و آیا بیم دهنده پیش شما نیامد. پس بچشید (عذاب را) اصلاً برای ستمگران یار و یاوری نیست».
[٩] ترمذی و با تحسين آلبانی.