بهشتیان در اندیشه نجات دشمنان خود
همانطور که در حدیث فوق بیان گردید، داعیان مومن، در آنجا نیز به فکر نجات دشمنان خود می‌باشند. زیرا در دنیا قلباً دلسوز آن‌ها بودند و لی با اعمال و رفتارشان دشمنی داشتند. اینک با استفاده از مقام والای خود می‌خواهند در حق کسانی که در دنیا، پست و مقام داشتند، اما از خدا غافل و بی‌خبر بودند، و اکنون ذلیل شده و از شدت ترس عذاب، چشم‌هایشان از حدقه بیرون آمده و اضطراب بر آن‌ها حاکم گشته است، درخواست شفاعت کنند. تا آن‌ها نیز مانند خودشان مورد عفو و بخشش قرار بگیرند و سرانجام، وارد بهشت بشوند.
همانطور که شرح آن در حدیث، گذشت بهشتیان با سماجت برای گرفتن امتیاز از خدا جهت نجات آن‌ها سعی و تلاش می‌کنند. و برای حصول نتیجه، به ذکر پاره‌ای از اعمال نیک آن‌ها می‌پردازند و از درگاه خداوند متعال، مسألت می‌نمایند که با لطف و کرم خود، گناهان و نافرمانی‌های آن‌ها را نادیده بگیرد و مورد عفو قرار دهد.
آری، این دوزخیان همان کسانی هستند که تا دیروز با همین بهشتیان، سر جنگ داشتند. آن‌ها را مسخره می‌کردند و با غرور و تکبر، به راه غلط خود ادامه می‌دادند و بر ارتکاب گناه، اصرار می‌ورزیدند. اگر کسانی که امروز در دنیا، علم طغیان علیه حق برافراشته‌اند، می‌دانستند که فردا همین داعیان مومن، به چه جایگاه رفیعی دست خواهند یافت تا جایی که برای نجات خود اینان نیز در محضر پرودگار، به مجادله خواهند پرداخت، یقیناً با اعراض از نصایح آن‌ها و دشمنی و استهزای ایشان، عرصه را بر آن‌ها اینقدر تنگ نمی‌کردند. بلکه برای تجلیل از نصایح سودمند ایشان در دنیا و دلسوزی و شفاعت آن‌ها در آخرت، خود را مرهون محبت‌های آن‌ها می‌دانستند و با ایشان در راه حق و پیشبرد اهدافشان مساعدت و همکاری می‌نمودند.