بهشتیان نیز تأسف می‌خورند
در بهشت، چنان‌که قبلا بیان شد، غم و اندوه وجود ندارد، با این حال، بهشتیان برای یک چیز تأسف می‌خورند. و آن از دست دادن ساعت‌ها و لحظاتی است که در دنیا بدون یاد خدا، سپری کرده‌اند. با خود می‌گویند: کاش تمامی لحظات زندگی را با یاد خدا سپری می‌کردیم تا امروز از مزایا و نعمت‌های بیشتری برخوردار می‌شدیم. بهتر است این مطلب را از زبان مبارک آن‌حضرت جبشنویم که می‌فرماید: «لَنْ يتحسَّرَ أهلُ الجنَّةِ علي شِئي إلاّ علي ساعةِ مّرَّتْ بِهم لَم يَذكرو اللهﻷ فيها» [۴٩].
ترجمه: «بهشتیان، برای هیچ چیز تأسف نمی‌خورند، مگر برای لحظه‌هایی که در دنیا بدون ذکر و یاد الله سپری کرده‌اند».
شیخ مناوی/می‌گوید: زمانی که دفتر زندگی دنیا را برای آن‌ها می‌گشایند و چشمشان به لحظه‌هایی می‌افتد که بدون یاد الله سپری کرده‌اند، سخت اندوهگین می‌شوند. البته این صحنه، در صحرای قیامت خواهد بود نه در بهشت.
باید دانست که هرگونه حرکتی که از انسان سر می‌زند اگر بدون یاد خدا باشد، به ضرر وی تمام خواهد شد. و یقیناً هر کسی که بیشتر بیاد خدا باشد، مقام و منزلتش نزد خداوند، بزرگ‌تر خواهد بود. اعضای کسب خیر و شر در انسان، عبارت‌اند از: چشم، گوش، زبان، دست، پا، شکم و شرمگاه. هرکس این اعضا را با یاد الله و آنجا که دستور او باشد، بکار گیرد، نزد خداوند، دارای مقام و منزلت ویژه‌ای خواهد بود. و هر کس آن‌ها را مطابق میل خود و بدون توجه به رضایت پرودگار، بکار گیرد، بر خویشتن ظلم کرده و بجز حسرت و ندامت، چیزی عایدش نخواهد شد [۵۰].
[۴٩] طبراني و آلباني. [۵۰] فيض القدير.