جدایی مؤمنین از‌کفار
صحیح مسلم، در این مورد روایت مفصلی داردکه بخش‌هائی از آن را در اینجا بیان می‌کنیم: آن‌حضرت جفرمود: در صحرای محشر از جانب خدا، اعلام می‌شود: آن‌هایی که در دنیا، چیزی یا کسی را بجز خدا پرستش نموده‌‌اند، کنار یکدیگر بایستند. چنان‌که مشرکین و بت‌‌پرستان و آن‌هائی که عزیر و مسیح و دیگران را پرستش کرده‌اند، همه یکجا جمع می‌شوند و نهایتاً از آنجا رهسپار دوزخ می‌‌گردند. خداپرستان که درمیان آن‌ها نیکو کار و بدکار وجود دارد، در ناحیه‌ای دیگر و در کنار هم می‌ایستند. آنگاه روی دوزخ، پل نصب می‌گردد و به اهل شفاعت، اجازه شفاعت داده می‌شود . آن‌ها در کنار پل قرار می‌ایستند و می‌‌گویند: پروردگارا! نجاتشان بده. پروردگارا! نجاتشان بده [۱۰].
آری مسلمانان، در دنیا با وجود وابستگی و نیاز به خویشاوندان خود از آن‌ها بریدند و قطع رابطه کردند. زیرا آنان از اطاعت دستورات خدا سرپیچی می‌کردند و تابع نفس و شیطان بودند. پس اکنون که روز جدایی است، چگونه می‌توانند در کنار آن‌ها بایستند. باید گفت همانطور که ایشان در دنیا خود را موظف به جدایی از آن‌هامی‌دانستند، به طریق اولی در آنجا نیز خود را موظف به جدایی می‌دانند. چنان‌که خداوند می‌فرماید: ﴿لَّا تَجِدُ قَوۡمٗا يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ يُوَآدُّونَ مَنۡ حَآدَّ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَلَوۡ كَانُوٓاْ ءَابَآءَهُمۡ أَوۡ أَبۡنَآءَهُمۡ أَوۡ إِخۡوَٰنَهُمۡ أَوۡ عَشِيرَتَهُمۡ﴾[المجادلة: ۲۲].
ترجمه: «مردمانی را نخواهی یافت که به خدا و روز قیامت ایمان داشته باشند ولی کسانی را به دوستی بگیرند که با خدا و پیغمبرش دشمنی ورزیده باشند، هر چند که آنان پدران یا پسران یا برادران و یا قوم و قبیله‌ی ایشان باشند».
شهید بزرگوار اسلام، سید قطب می‌گوید: «روابط نسبی و خونی، در ساحل ایمان، از هم خواهد گسست. زیرا اینگونه روابط و پیوندها تا زمانی که بین حزب خدا و حزب شیطان، اصطکاک پیش نیاید، برقرار می‌مانند. همانطور که در اسلام، مسلمانان موظف‌‌اند که با پدر و مادر مشرک خود با مهربانی و ملاطفت رفتار کنند. ولی هنگامی که بین دو حزب یاد شده، درگیری رخ دهد، این پیوندهای نسبی و خونی‌‌از هم گسیخته خواهد شد. همانطور که یاران با وفا و شجاع آن‌حضرت ج، عملاً نشان دادند. از جمله ابوعبیده بن جراح‌س، صحابی بزرگوار پیامبر اکرم ج، در جنگ بدر شمشیر برگردن پدر مشرک خویش نهاد و او را از پای درآورد. ابوبکر صدیق‌سسوگند یاد کرد که اگر فرزندش عبدالرحمان را که در صف مشرکین، علیه مسلمانان می‌جنگید، بیابد، گردنش را قطع خواهد کرد.
و یا طبق روایتی، مصعب بن عمیرسدر همین جنگ، برادرش را که در صف دشمن قرار داشت به قتل رسانید. عمر، حمزه، علی، ابوعبیده و حارثش نیز بستگان بسیار نزدیک خود را که علیه مسلمانان، در جنگ شرکت داشتند به قتل رساندند. و اینگونه به تمامی پیوندهای خونی و نسبی خود، پشت پا زدند و به کانون گرم خانواده جدیدی که بر اساس اعتقاد و ایمان، تشکیل یافته بود پیوستند. این، بزرگ‌ترین نمونه فداکاری بود که در راه دین و ایمان در تاریخ بشر، به ثبت رسید [۱۱].
[۱۰. - مسلم. [۱۱] فی ظلال القرآن.