بهشتیان از روزهای زندگی دنیا سخن می‌گویند
بهشتیان که در دنیایی از نعمتهای شگفت‌انگیز و متنوع که نظیر آن را قبلا نه با چشم دیده‌اند و نه با گوش شنیده و نه به خاطرشان رسیده است، قرار می‌گیرند، روزهای دشوار زندگی دنیا را به یاد می‌آورند. معمولا انسانها چنین‌اند، در روزهای شادمانی و آسایش، به یاد گذشته‌های سخت زندگی خود می‌افتند.
میزان عظمت نعمتهای بهشت را می‌توان در پرتو این فرمایش رسول الله جسنجید که می‌فرماید: «لَوْ أَنَّ مَا يُقِلُّ ظُفُرٌ مِمَّا فِى الْجَنَّةِ بَدَا لَتَزَخْرَفَتْ لَهُ مَا بَيْنَ خَوَافِقِ السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَوْ أَنَّ رَجُلاً مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ اطَّلَعَ فَبَدَا أَسَاوِرُهُ لَطَمَسَ ضَوْءَ الشَّمْسِ كَمَا تَطْمِسُ الشَّمْسُ ضَوْءَ النُّجُومِ» [۴۸].
ترجمه: «اگر از آنچه در بهشت وجود دارد، به مقدار کوچکترین ناخن انسان، در دنیا ظاهر شود، چهار سوی زمین و آسمان مزین و آراسته خواهد شد. و اگر یکی از بهشتیان، در دنیا آشکار شود. روشنایی دست‌هایش خورشید را تحت الشعاع قرار خواهد داد همانطوریکه خورشید با طلوع خود، ستارگان دیگر را تحت الشعاع قرار می‌دهد».
اکنون خود حدس بزنید: کسی که در سایه گسترده چنین بهشتی با چنان نعمت‌هایی که بجز خداوند، کسی از کم و کیف آن‌ها اطلاعی ندارد، قرار بگیرد، چه حال و احساسی خواهد داشت؟
بنابراین وقتی آن‌ها روزهای دشوار زندگی دنیا و سختی‌هائی را که در آنجا تحمل نموده‌اند و مشکلاتی را که در راه خدا بر زن و فرزند، خود تحمیل کرده‌اند بیاد می‌آورند، آنگاه با خاطری آسوده و با احساس موفقیت می‌گویند:﴿وَقَالُواْ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِيٓ أَذۡهَبَ عَنَّا ٱلۡحَزَنَۖ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٞ شَكُورٌ ٣٤ ٱلَّذِيٓ أَحَلَّنَا دَارَ ٱلۡمُقَامَةِ مِن فَضۡلِهِۦ لَا يَمَسُّنَا فِيهَا نَصَبٞ وَلَا يَمَسُّنَا فِيهَا لُغُوبٞ ٣٥﴾[فاطر: ۳۴-۳۵].
ترجمه: «و خواهند گفت: سپاس خداوندی را سزاست که غم و اندوه را از ما زدود. بی‌گمان پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است. خداوندی که در پرتو فضل و لطف خویش، ما را در سرای اقامت و ماندگاری جای داد. در آن هیچگونه رنج و مشقت جسمانی و هیچگونه ناتوانی روحی به ما دست نخواهد داد».
در اینجا از یک سو اشاره به گناه است واز سوی دیگر به عفو و بخشش پروردگار: ﴿إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٞ شَكُورٌ﴾یعنی پروردگار ما غفور است زیرا گناهانمان را بخشید. و شکور است چرا که نه تنها نیکی‌هایمان را پذیرفت بلکه آن‌ها را چند برابر ساخت و از فضل و بزرگواری خویش، پاداشی بمراتب بزرگتر از کردارمان و بیشتر از توقع‌مان، مرحمت فرمود. یقینا اگر عفو خداوند شامل حال نمی‌شد، نجات از چنگال عذاب و رسیدن به خواسته‌های دوست داشتنی کار بسیار دشواری بود. ﴿ٱلَّذِيٓ أَحَلَّنَا دَارَ ٱلۡمُقَامَةِ﴾پروردگاری که به ما سرایی جهت اقامت دائمی، عطا فرمود. سرائی که به خاطر شایستگی‌های فراوان و آسایش همیشگی و عدم رنج و کدورت، هر کس خواهان سکونت در آن می‌باشد. ﴿لَا يَمَسُّنَا فِيهَا نَصَبٞ وَلَا يَمَسُّنَا فِيهَا لُغُوبٞ﴾خانه‌ای که در آن خستگی و کوفتگی راه ندارد. نه بدن خسته می‌شود و نه روح و روان آزرده می‌گردد. و نه کسی از خوردن و آشامیدن زیاد، به ستوه می‌آید. بهشتیان دارای جسم و جان کاملاً سرحال و بانشاط خواهند بود. تا بدون کوچکترین خستگی و غم و اندوه، از انواع وسایلی که برای رفاه و آسایش آن‌ها تدارک دیده شده است، بهره بگیرند. و اینطور به نظر می‌رسد که در آنجا خواب وجود نخواهد داشت، زیرا خوابیدن برای رفع خستگی جسمی‌و روحی و برای بدست آوردن نشاط و آرامش مجدد است. بهشتیان هیچگاه خسته نمی‌شوند، تا نیاز به استراحت پیدا کنند. از طرفی خواب بعنوان نوعی مرگ کوچک تلقی می‌شود، که خوشبختانه در بهشت از مرگ و مردن خبری نخواهد بود.
[۴۸] احمد، ترمذي و آلباني.