گفتار سوم: بیشتر دوزخیان زن هستند
بیشتر مؤمنان گناهکاری که به دوزخ میروند، زن هستند. در بخاری و مسلم از طریق ابن عباسسروایت شده است که رسول الله صدر ضمن خطبهی نماز کسوف فرمود:
«رَاَيتُ النَّارَ وَ رَاَيتُ اَكثَرَ اَهلَهَا النِّساءُ»
«دوزخ را دیدم و دیدم که بیشتر دوزخیان زن هستند».
در بخاری و مسلم از طریق ابو سعید خدریسروایت شده است که رسول اللهصفرمود:
«يَا مَعْشَرَ النِّسَاءِ تَصَدَّقْنَ فَإِنِّي رَأَيْتُكُنَّ أَكْثَرَ أَهْلِ النَّارِ فَقُلْنَ وَ لِمَ ذَلِكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: تُكْثِرْنَ اللَّعْنَ وَتَكْفُرْنَ الْعَشِيرَ». [۱۰۶]
«ای زنان، صدقه دهید؛ زیرا من بیشتر شما را دوزخی یافتهام. سوال کردند: ای رسول خدا! چرا؟ فرمود: چون زیاد نفرین میکنید و از همسرانتان ناسپاسی میکنید».
در حدیثی دیگر از اسامه ین زیدسروایت شده است که رسول الله صفرمود:
«وَقُمْتُ عَلَى بَابِ النَّارِ فَإِذَا عَامَّةُ مَنْ دَخَلَهَا النِّسَاءُ»
«بر دروازهی دوزخ ایستادم، بیشتر کسانی که وارد دوزخ میشدند، زن بودند».
در صحیح مسلم از عمران بن حصینسروایت شده است که رسول الله صفرمود:
«اِنَّ اَقّلَّ ساكِنِي الجَنَّةِ النِّساءُ» [۱۰۷]
«زنان کمترین ساکنان بهشت هستند».
این روایات با روایتی که در آن گفته شده است: «هر کدام از بهشتیان بیش از یک همسر دارد» منافاتی ندارد؛ زیرا منظور از زنانی که بیشتر آنها دوزخیاند، زنانی از نوع بشر هستد و همسران بهشتیان، حوریان میباشند.
دلیل اینکه بیشتر دوزخیان زن هستند، علاوه بر آنچه که رسول الله صفرمود، این است که زنان بیشتر تحت تأثیر هوسها قرار میگیرند و به زینت ناپایدار دنیا گرایش عمیق دارند. بنابراین، در مورد کارهای اخروی و آمادگی برای آخرت، ضعیف عمل میکنند. با توجه به دلایل یادشده، میتوان گفت: زنان مؤثرترین عامل دورکنندهی مردان از آخرت هستند. چون گرایش زن به هوسها و کالای بیارزش دنیا زیاد است، لذا بیشتر آنها خود و دیگران را از جهان آخرت بازمیدارند و بسیار زود فریب میخورند. همچنین دعوت دعوتگران به آخرت را به سختی اجابت میکنند.
در عین حال، میان آنها انسانهای شایستهای وجود دارند که حافظ حدود الله، پایبند به اصول شریعت، فرمانبردار فرامین الهی و رسولش هستند و وارد بهشت میشوند. همچنین زنانی پیدا میشوند که در ایمان و اعمال نیک، از بسیاری از مردان پیشی گرفتهاند.
[۱۰۶] صحیح بخاری (۱۴۶۲)، صحیح مسلم (۷۹،۸۰) [۱۰۷] صحیح بخاری (۲۵۴۶) صحیح مسلم (۲۷۳۶)