کاوشی پیرامون بهشت و دوزخ

فهرست کتاب

بخش هفتم: بزرگی جسم دوزخیان

بخش هفتم: بزرگی جسم دوزخیان

دوزخیان با هیأتی بسیار وحشت‌ناک و فربه‌ - که اندازه‌ی آن‌را تنها پروردگار می‌داند- وارد دوزخ می‌شوند. در حدیثی که ابوهریرهساز رسول الله صنقل می‌کند، چنین آمده است:

«مَا بَيْنَ مَنْكِبَىِ الْكَافِرِ فِى النَّارِ مَسِيرَةُ ثَلاَثَةِ أَيَّامٍ لِلرَّاكِبِ الْمُسْرِعِ» [۱۰۸]

‏«‏در روز رستاخیز فاصله‌ی میان دوشانه‌ی کافر، سه شبانه‌روز برای یک اسب تیزرو است‏»‏.

ابوهریره‌سنقل می‌کند که‌ پیامبر صفرمود:

«ضِرسُ ضِرْسُ الْكَافِرِ مِثْلُ أُحُدٍ وَغِلَظُ جِلْدِهِ مَسِيرَةُ ثَلاَثٍ» [۱۰۹]

‏«‏دندان آسیاب کافر، به‌ بزرگی کوه احد است و کلفتی پوستش، به اندازه‌ی مسافت ۳ روز می‌باشد‏»‏.

زید بن ارقم می‌گوید: جسم دوزخیان برای پُر کردن دوزخ بزرگ‌تر می‌شود؛ به‌ گونه‌ای که یک دندان شخص دوزخی، به اندازه‌ی کوه احد بزرگ می‌شود.

در حدیثی دیگر از ابوهریرهسروایت شده‌ است که‌ رسول الله صفرمود:

«إِنَّ غِلَظَ جِلْدِ الْكَافِرِ اثْنَانِ وَأَرْبَعُونَ ذِرَاعًا وَإِنَّ ضِرْسَهُ مِثْلُ أُحُدٍ وَإِنَّ مَجْلِسَهُ مِنْ جَهَنَّمَ كَمَا بَيْنَ مَكَّةَ وَالْمَدِينَةِ». [۱۱۰]

‏«‏ضخامت پوست کافر، برابر چهل و دو ذراع و دندانش برابر کوه احد و محل نشستنش در دوزخ، به گستردگی فاصله‌ی میان مکه و مدینه است‏»‏.

حاکم در این‌باره از ابوهریرهسچنین نقل می‌کند: روز رستاخیز دندان کافر به اندازه‌ی احد، ضخامت پوستش برابر هفتاد ذراع و بازویش برابر کوه «بیضاء»، رانش به‌اندازه‌ی کوه «ورقان» و نشست‌گاهش در دوزخ به‌اندازه‌ی مسافت میان من و «ربذه» است‏»‏.

جسم بزرگ کافر، به‌خاطر آن است که بر عذاب و شکنجه‌اش افزوده شود. امام نووی در شرح این احادیث می‌فرماید: همه‌ی این‌ها به‌خاطر آن است که‌ شکنجه‌اش به حد نهایی برسد.

آری، ایمان به‌ همه‌ی این گفتارها واجب است. چون رسول صادق المصدوق بدان خبر داده است. [۱۱۱]

ابن کثیر در شرح و توضیح این احادیث می‌گوید:

‏«‏جسم بزرگ کافر بدان جهت است که عذاب بیشتری را بچشد. همان‌طور که الله شدید الغقاب می‌فرماید: تا عذاب را بچشند‏»‏. [۱۱۲]

[۱۰۸] صحیح مسلم، کتاب الجنة، باب النار یدخلها الجبارون (۴/۲۱۹۰) [۱۰۹] قبلی، (۴/۲۱۸۹) . [۱۱۰] مشکاة المصابیح (۳/۱۰۳) محقق مشکاة گفته‌ است: ترمذی این را روایت کرده‌ و در مورد آن گفته‌ است: حدیثی حسن و صحیح است. من نیز می‌گویم سند آن صحیح است. [۱۱۱] شرح نووی علی مسلم (۱۷/۱۸۶) [۱۱۲] النهایه، ابن کثیر، (۲/۱۳۹).