ماه رجب (۳)
۱۶۱- بی‌شائبه‌ترین حقی که ممکن است انسان به آن معتقد شود هنگامی است که تک و تنها و بدون هیچ عامل موثری با خود فکر کند. همهٔ این عوامل موثر هنگام مرگ از بین می‌روند:
﴿لَّقَدۡ كُنتَ فِي غَفۡلَةٖ مِّنۡ هَٰذَا فَكَشَفۡنَا عَنكَ غِطَآءَكَ فَبَصَرُكَ ٱلۡيَوۡمَ حَدِيدٞ٢٢﴾[ق: ۲۲].
«بی‌شک از این [حال سخت مرگ] در غفلت بودی ولی [اکنون] ما پرده‌ات را از جلوی چشمانت برداشتیم و دیده‌ات امروز تیز است».
۱۶۲- ممکن است ستمگر با ستم در حق دیگران همه چیز را به دست آورد اما همهٔ آنچه را با ستم بنا کرده است با دعای مظلوم از دست می‌دهد. رسول الله ص می‌فرماید:
«الله ﻷ به ستمگر فرصت می‌دهد اما اگر او را گرفتار کرد دیگر رهایش نمی‌کند» [مسلم]
۱۶۳- هنگام بیان حق از دشمنی کسی نگریز که در دشمنی با الله گرفتار خواهی شد.
۱۶۴- هر کس با داشتن چیزی بر الله تکبر بورزد، الله با همین چیز او را مجازات خواهد کرد؛ فرعون با جریان رودها از زیر قصرهایش تکبر می‌ورزید:
﴿...وَهَٰذِهِ ٱلۡأَنۡهَٰرُ تَجۡرِي مِن تَحۡتِيٓۚ...﴾[الزخرف: ۵۱].
«... و این رودها از زیر [قصرهای] من در جریان است...».
بنابراین خداوند همان آب را بر رویش جاری کرد:
﴿...فَغَشِيَهُم مِّنَ ٱلۡيَمِّ مَا غَشِيَهُمۡ﴾[طه: ۷۸].
«... پس آنچه از دریا آنان را فرو پوشیانید، فرو پوشانید».
۱۶۵- جلوه دادن حرام‌ها به صورت مباحات روشی است که ابلیس آن را با آدم آغاز کرد و نسل شیطان نیز پس از او از این روش پیروی می‌کنند:
﴿فَوَسۡوَسَ إِلَيۡهِ ٱلشَّيۡطَٰنُ قَالَ يَٰٓـَٔادَمُ هَلۡ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ ٱلۡخُلۡدِ وَمُلۡكٖ لَّا يَبۡلَىٰ١٢٠﴾[طه: ۱۲۰].
«پس شیطان او را به وسوسه انداخت و گفت: ای آدم آیا تو را به درخت جاودانگی و ملکی که زایل نمی‌شود راهنمایی کنم؟»