ماه شعبان (۱۶)

۳۷۱- تفاوت میان حسن ظن به الله و در امان دانستن خود از مکر خداوند، «عمل» است. کسی که نسبت به الله گمان نیک دارد عمل [نیک] انجام می‌دهد، و کسی که خود را از مکر الله در امان می‌داند [در گناه] زیاده‌روی می‌کند.

۳۷۲- بدترین نوعِ بندگی، بندگیِ هوای نفس است. شخص از بندگی سنگ‌ها به بندگی افکار دچار می‌شود؛ به گمان خودش دور بت طواف نمی‌کند، در حالی که به گِرد هوا و هوس خود می‌چرخد و نمی‌داند.

۳۷۳- عدالت انسان در برابر خالق کامل نمی‌شود، مگر هنگامی که با مخلوقات به عدالت رفتار کند:

﴿لَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا رُسُلَنَا بِٱلۡبَيِّنَٰتِ وَأَنزَلۡنَا مَعَهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡمِيزَانَ لِيَقُومَ ٱلنَّاسُ بِٱلۡقِسۡطِۖ...﴾[الحديد: ۲۵].

«به راستی [ما] پیامبران خود را با دلایل آشکار فرستادیم و با آنها کتاب و ترازو را فرود آوردیم تا مردم به عدالت برخیزند...».

۳۷۴- مهمان را باید بدون آنکه از وی چیزی پرسیده شود، مورد احترام و بزرگداشت قرار داد. ابراهیم ÷ فرشتگان را مورد بزرگداشت قرار داد، در حالی که اگر از آن‌ها پرسیده بود [که غذا میل دارند] حتما از خوردن امتناع می‌ورزیدند، زیرا [آن‌ها فرشته بودند و فرشتگان] غذا نمی‌خورند:

﴿فَرَاغَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ فَجَآءَ بِعِجۡلٖ سَمِينٖ٢٦﴾[الذاريات: ۲۶].

«پس آهسته به نزد زنش رفت و گوساله‌ای فربه [و بریان] آورد».

۳۷۵- دربارهٔ مستحب بودن عبادت خاصی در شب نیمهٔ شعبان هیچ حدیث نبوی یا اثری از صحابه به ثبوت نرسیده. این شب مانند دیگر شب‌های سال است که الله متعال در یک سوم پایانی آن به آسمان دنیا نازل می‌شود و خصوصیت دیگری ندارد.