ماه شعبان (۱۵)
۳۶۶- یکی از نشانه‌های احترام انسان به خود، گوش ندادن به سخنان آزار دهندهٔ دیگران و پاسخ ندادن به آن است. چنانکه انسان هنگامی که بر نجاست یا موانع راه پا نمی‌گذارد در واقع برای پای خود احترام قائل شده است:
﴿...وَإِذَا مَرُّواْ بِٱللَّغۡوِ مَرُّواْ كِرَامٗا﴾[الفرقان: ۷۲].
«...و [بندگان رحمان] چون از کنار بیهودگی می‌گذرند، بزرگوارانه می‌گذرند».
۳۶۷- بعضی از مردم دربارهٔ حق خداوند به راحتی غفلت می‌ورزند، در حالی که در امور دنیا چنان زرنگند که کسی نمی‌تواند یک دینار سرشان کلاه بگذارد!
۳۶۸- بسیاری از مردم هنگام انتشار باطل با وجود آنکه قدرت بیان حق را دارند، سکوت اختیار می‌کنند و به گمان خود این پایین‌ترین درجهٔ سلامت است، حال آنکه گمانشان اشتباه است. الله متعال می‌فرماید:
﴿سَمَّٰعُونَ لِلۡكَذِبِ...﴾[المائدة: ۴۲].
«آنان بسی دروغ را می‌شنوند...».
یعنی: ساکت می‌مانند [و فقط می‌شنوند]!
۳۶۹- بدترین حالت ذلت و شکست یک امت این است که مورد ستم واقع شود، اما دشمنش به او بقبولاند که مشکل [فقط] از خود امت است نه از ستمگر. اینجاست که امت دشمن خود را به صورت یک معلم و مربی خواهد دید نه یک ستمگر در کمین نشسته.
۳۷۰- سنت‌های حاکم بر جهان نشانگر این است که حوادث بزرگ، نتایج بزرگی را در پی خواهند داشت.