سه شنبه ۱۹ شعبان

۳۸۹- این گمراهی است که شخص یا گروهی فکر کند تنها خود نمایندهٔ اسلام است و در نتیجه احکام مخالفان و دشمنان اسلام را بر مخالفان و دشمنان خود پیاده سازد. اسلام حکم می‌کند، و مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

۳۹۰- هر که به دیدن منکرات خو بگیرد و آن را ـ ولو در قلب خود ـ انکار نکند، یا ایمان ندارد یا ایمانش بسیار ضعیف است، حتی اگر اهل عبادت باشد،‌زیرا در حدیث آمده که: «و اگر نتوانست [با دست و زبان منکر را انکار نماید] پس با قلب خود [آن را بد بداند] و آن ضعیف‌ترین ایمان است» [به روایت مسلم].

۳۹۱- هر جهادی که به پیروزی نمی‌رسد حتما به سبب وجود اشکال در آن، یا دست اندر کاران آن است، زیرا الله وعده داده هر که او را یاری دهد، پیروز گرداند، و الله خلاف وعده نمی‌کند:

﴿...إِن تَنصُرُواْ ٱللَّهَ يَنصُرۡكُمۡ...﴾[محمد: ۷].

«... اگر الله را یاری دهید، شما را یاری خواهد داد...».

﴿...وَلَيَنصُرَنَّ ٱللَّهُ مَن يَنصُرُهُۥٓۚ...﴾[الحج: ۴۰].

«... و بی‌شک الله هر کسی که او را یاری دهد، یاری می‌دهد».

۳۹۲- هر که دانسته در انتشار حدیثی دروغین مشارکت نماید و دروغین بودن آن را بیان نکند، شریک در دروغگویی، و مستحق عقوبتی است که رسول الله ص بیان نموده: «هر که به عمد بر من دروغ ببندد، جایگاه خود را در آتش آماده سازد». [متفق علیه]