ماه رجب (۱۵)

۲۲۱- تا وقتی که به خودِ الله یقین ندارند، نخواهند توانست سودمند بودن تطبیق شریعتِ الله را درک کنند! زیرا هیچکس نمی‌تواند قانون و شریعت کسی را که به علم و حکمت او یقین ندارد، عملی سازد:

﴿...وَمَنۡ أَحۡسَنُ مِنَ ٱللَّهِ حُكۡمٗا لِّقَوۡمٖ يُوقِنُونَ﴾[المائدة: ۵۰].

«...و برای کسانی که یقین دارند، حکم چه کسی بهتر از الله است؟»

۲۲۲- منافقان کمتر از دیگران عبرت می‌گیرند، زیرا بیش از همه در برابر حق تکبر می‌ورزند:

﴿أَوَلَا يَرَوۡنَ أَنَّهُمۡ يُفۡتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٖ مَّرَّةً أَوۡ مَرَّتَيۡنِ ثُمَّ لَا يَتُوبُونَ وَلَا هُمۡ يَذَّكَّرُونَ١٢٦﴾[التوبة: ۱۲۶].

«آیا نمی‌بینند که آنان در هر سال یک یا دو بار مورد فتنه (آزمایش) قرار می‌گیرند، سپس باز هم توبه نمی‌کنند و عبرت نمی‌گیرند؟».

۲۲۳- اجابت دعای مظلوم حتمی است، اما [الزاما] فوری نیست. الله متعال در حدیث قدسی می‌فرماید: «قسم به عزتم بی‌شک تو را یاری خواهم داد اگر چه پس از مدتی باشد» [آلبانی در صحیح ترمذی آن را صحیح دانسته است]. این مهلت را نه ظالم و نه مظلوم، بلکه الله مقدر می‌کند.

۲۲۴- کسی در کار خود به‌سوی حق توفیق نمی‌یابد، مگر آنکه در قلبِ خود با الله راستی پیشه کند:

﴿...فَلَوۡ صَدَقُواْ ٱللَّهَ لَكَانَ خَيۡرٗا لَّهُمۡ﴾[محمد: ۲۱].

«... پس اگر با الله راست [دل] باشند قطعا به خیر آن‌ها خواهد بود».

۲۲۵- اگر قرار باشد انسان به چیزی جز آنکه خودش می‌پسندد ایمان نیاورد، و اگر تنها عقل خودش را کافی بداند، در این صورت فایدهٔ فرستادن پیامبران و نزول کتاب‌ها چیست؟