ماه رجب (۲۶)

۲۷۶- اگر مصلح مورد ابتلا و آزمایش قرار نگیرد، بر راه پیامبران نیست:

﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوّٗا شَيَٰطِينَ ٱلۡإِنسِ وَٱلۡجِنِّ يُوحِي بَعۡضُهُمۡ إِلَىٰ بَعۡضٖ زُخۡرُفَ ٱلۡقَوۡلِ غُرُورٗاۚ...﴾[الأنعام: ۱۱۲].

«بدین‌گونه برای هر پیامبری دشمنی از شیطان‌های انس و جن بر گماشتیم؛ بعضی از آن‌ها به بعضی برای فریب [یکدیگر] سخنان آراسته القا می‌کنند...».

۲۷۷- هر چه طاعت انسان برای الله بیشتر شود، به همان اندازه عزت و سربلندی‌اش افزون می‌شود، و هر چه بیشتر مرتکب گناه شود، بیشتر خوار و ذلیل می‌شود:

﴿مَن كَانَ يُرِيدُ ٱلۡعِزَّةَ فَلِلَّهِ ٱلۡعِزَّةُ جَمِيعًاۚ إِلَيۡهِ يَصۡعَدُ ٱلۡكَلِمُ ٱلطَّيِّبُ وَٱلۡعَمَلُ ٱلصَّٰلِحُ يَرۡفَعُهُۥۚ...﴾[فاطر: ۱۰].

«هر که خواهان سربلندی است، عزت همه‌اش از آن الله است. سخنان پاک به‌سوی او بالا می‌رود و عمل صالح را رفعت می‌بخشد...».

۲۷۸- بسیار پیش می‌آید که اسباب قدرت فراهم می‌شود اما عزت به دست نمی‌آید، زیرا انسان به جای توکل بر الله، بر اسباب توکل کرده است، و هر که بر الله توکل کند، خداوند او را بی‌نیاز می‌سازد:

﴿...وَمَن يَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِ فَهُوَ حَسۡبُهُۥٓۚ...﴾[الطلاق: ۳].

«...و هر که بر الله توکل کند، او برای وی بس است...».

۲۷۹- اگر محبت و وفای به وطن مهم‌تر از دین بود، هرگز پیامبر خدا ص مکه را که محبوب‌ترین سرزمین نزد خداوند است، ترک نمی‌کرد.

۲۸۰- آزادی شخصی، انجام علنی گناه را توجیه نمی‌کند، زیرا امت مانند یک کشتی است؛ اینکه یک مفسد خودش را از این کشتی پایین بیندازد سبک‌تر از این است که آن را سوراخ کند. گناهِ کوچکِ علنی بدتر از گناهِ بزرگِ پنهانی است.