ماه رجب (۹)

۱۹۱- خداوند بنده را دچار بلا می‌کند تا ضعفش را به یاد او بیاورد و اینکه اطرافیانش سودی برای او نخواهند داشت و اگر الله برایش ارادهٔ زیان داشته باشد نمی‌توانند آن زیان را از او باز دارند:

﴿وَإِن يَمۡسَسۡكَ ٱللَّهُ بِضُرّٖ فَلَا كَاشِفَ لَهُۥٓ إِلَّا هُوَۖ...﴾[يونس: ۱۰۷].

«و اگر الله به تو زیانی برساند آن را برطرف کننده‌ای جز او نیست...».

۱۹۲- فتنهٔ امروز مردم با اندیشه‌ها، شبیهِ فتنهٔ قریش با سنگ‌ها است؛ نقل را ترک گفتند و همه چیز را از عقل خواستند. ابورجاء می‌گوید: «ما سنگی را می‌پرستیدیم و همین‌که سنگ بهتری می‌یافتیم آن را دور می‌انداختیم».

۱۹۳- بسیار پیش می‌آید که انسان گمان می‌کند از مقدس سازی اشخاص آزاد شده، در حالی که به دام تقدیس هوای نفس خود افتاده است. او همچنان بنده است، فقط آقایش عوض شده.

۱۹۴- اگر در ملت یا حکومتی، ضعیف مورد اهانت قرار گیرد، آن ملت نیز در میان دیگر ملت‌ها مورد اهانت قرار خواهد گرفت؛ در حدیث آمده است:

«پاک نیست امتی که ضعیف در آن حقش را نمی‌گیرد مگر با لکنت زبان» [به روایت ابن ماجه. آلبانی در صحیح ابن ماجه آن را صحیح دانسته]. زیرا جزا از جنس عمل است.

۱۹۵- یکی از اسباب رزق و روزی، یاری دادن ضعیفِ مظلوم، بر قویِ ظالم است؛ رسول الله ص می‌فرماید: «و آیا جز به سبب ضعیفانتان یاری می‌شوید و روزی داده می‌شوید؟» [بخاری].