ماه شعبان (۱)
۲۹۶- اگر خداوند بنده‌ای را دوست بدارد اما بنده با عملِ خود بالا نیاید، الله او را دچار ابتلا می‌کند تا به واسطهٔ آن، مقامش بالا رود.
رسول الله ص می‌فرماید: «شخص نزد الله دارای مقام و منزلت است، اما با عمل خود به آن نمی‌رسد، (یعنی با عملش شایستهٔ آن نمی‌شود) پس خداوند آنچنان او را به آنچه دوست ندارد مبتلا می‌کند که به آن درجه دست می‌یابد» [به روایت ابویعلی و ابن حبان. علامه آلبانی در سلسلة الصحیحة آن را حسن می‌داند].
۲۹۷- بیشترین عاملی که بلا را دفع می‌کند، گمان نیک نسبت به الله، به همراه دعا است. در حدیث قدسی آمده که الله متعال می‌فرماید: «من نزد گمانی هستم که بنده‌ام دربارهٔ من دارد و من با اویم هرگاه که مرا بخواند» [علامه آلبانی در صحیح الجامع و صحیح الترغیب و الترهیب آن را صحیح دانسته است].
۲۹۸- اثر اعمالِ انسان بر چهرهٔ او نمایان می‌شود:
﴿...تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلۡمُنكَرَۖ...﴾[الحج: ۷۲].
«...در چهرهٔ کسانی که کفر ورزیده‌اند [اثر] منکر را تشخیص می‌دهی...»
﴿...سِيمَاهُمۡ فِي وُجُوهِهِم مِّنۡ أَثَرِ ٱلسُّجُودِۚ...﴾[الفتح: ۲۹].
«...نشانهٔ [مشخصهٔ] آنان بر اثر سجود در چهره‌هایشان است...».
۲۹۹- اطمینان به رای و آرامش یافتن به آن باعث نمی‌شود یک رای حق باشد؛ ممکن است انسان کفر ورزد و به کفر خود آسوده خاطر باشد:
﴿...وَلَٰكِن مَّن شَرَحَ بِٱلۡكُفۡرِ صَدۡرٗا فَعَلَيۡهِمۡ غَضَبٞ مِّنَ ٱللَّهِ...﴾[النحل: ۱۰۶].
«...اما آنکه سینه‌اش به کفر گشاده گردد خشم الله بر آنان است...».
۳۰۰- ذکرِ بسیار سبب آرامش قلب است. اما اگر کسی با وجود بسیار ذکر گفتن به آرامش دست نیافت، به سبب آن است که زبانش ذکر می‌کند و قلبش غافل است، و همیشه پاداش از جنس کار است:
﴿...أَلَا بِذِكۡرِ ٱللَّهِ تَطۡمَئِنُّ ٱلۡقُلُوبُ﴾[الرعد: ۲۸].
«آگاه باشید که با یاد الله دل‌ها آرامش می‌یابد».