ماه رجب (۲۰)

۲۴۶- فساد سخنان، بذرِ فساد اعمال است، چرا که فساد به صورت سخن آغاز می‌شود، سپس به فعل تبدیل می‌شود. بنابراین باید پیش از به ثمر نشستن بذرهای بدی، با آن به مبارزه پرداخت.

۲۴۷- شومیِ منکرات حتی به کسانی که از آن دور هستند می‌رسد، اگر به آن راضی باشند. پیامبر ص می‌فرماید: «اگر در زمین گناه صورت گیرد، کسی از آن غایب بوده اما بدان راضی است مانند کسی است که شاهد آن بوده است» [صحیح الجامع].

۲۴۸- کسی که به باطل فتوا دهد یا سخن باطلی به مردم برساند توبه‌اش پذیرفته نمی‌شود مگر آنکه حق را برای کسانی که گمراهشان کرده است، آشکار نماید. الله متعال [دربارهٔ توبهٔ چنین کسانی] می‌فرماید:

﴿إِلَّا ٱلَّذِينَ تَابُواْ وَأَصۡلَحُواْ وَبَيَّنُواْ...﴾[البقرة: ۱۶۰].

«مگر کسانی که توبه کردند و اصلاح پیشه نمودند و [حقیقت را] آشکار کردند...».

۲۴۹- قرآن نور است. هر که راه هدایت را به واسطهٔ آن نیافت حتما بر عقلش پوششی است، مانند نور خورشید که هر که چشمانش را بپوشاند از آن سودی نمی‌برد:

﴿...وَأَنزَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ نُورٗا مُّبِينٗا﴾[النساء: ۱۷۴].

«...و به‌سوی شما نوری آشکار نازل نمودیم».

۲۵۰- دشمنیِ اهلِ باطل با تو الزاما به معنای آن نیست که تو کاملا بر حق هستی، بلکه نشانگر این است که در باطل شبیه آن‌ها نیستی، چرا که حق به ذات خود شناخته می‌شود نه به مجرد دشمنی با آن.