ماه شعبان (۱۲)

۳۵۱- شاید خداوند، ستمگر را بالا ببرد، اما نه برای آنکه دوستش دارد، بلکه می‌خواهد او را از بلندی پایین بیندازد.

۳۵۲- همه برای تایید رسالت خود از سخنانی یکسان استفاده می‌کنند، اما مهم حقیقت یک رسالت است. فرعون می‌گفت:

﴿...وَمَآ أَهۡدِيكُمۡ إِلَّا سَبِيلَ ٱلرَّشَادِ﴾[غافر: ۲۹].

«...و شما را جز به راه درست نمی‌برم».

مومن آل فرعون نیز می‌گفت:

﴿...يَٰقَوۡمِ ٱتَّبِعُونِ أَهۡدِكُمۡ سَبِيلَ ٱلرَّشَادِ﴾[غافر: ۳۸].

«ای قوم من، از من پیروی کنید تا شما را به راه درست هدایت کنم».

۳۵۳- هر که بر الله تکبر ورزد ذلیل می‌شود؛ و گناهان تنها بر حسب بزرگی و کوچکی‌شان سنجیده نمی‌شوند، چرا که گناه صغیره‌ای که همراه با تکبر باشد بدتر از گناه کبیره‌ای است که بر اثر غفلت انجام شود:

﴿...فَٱهۡبِطۡ مِنۡهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَٱخۡرُجۡ إِنَّكَ مِنَ ٱلصَّٰغِرِينَ﴾[الأعراف: ۱۳].

«...از آنجا پایین بیا؛ تو را نرسد که در آن تکبر ورزی، پس بیرون شو که تو از خوار شدگانی».

۳۵۴- وحی نوری است که پیامبر ص در اختیار یاران خود قرار داد؛ بنابراین هر کس این نور را گم نمود باید پشت سر حاملان آن حرکت کند. پیامبر ص می‌فرماید: «یاران من امن و امان امتم هستند، و هنگامی که اصحاب من بروند، آنچه قرار است، بر سر امتم خواهد آمد» [مسلم].

۳۵۵- بسیار بودن و منتشر بودن یک چیز به معنای درست بودن آن نیست و دعوت همهٔ پیامبران در دورانِ کثرتِ باطل بوده است؛ حق به ذات خود بسیار است حتی اگر کسی با آن نباشد، و باطل در ذات خود کم است، حتی اگر همه با آن باشند.