ماه رجب (۸)

۱۸۶- هر که به قطعیات دین احترام نمی‌گزارد، در امور اختلافی نیز حرفش مورد احترام نیست، زیرا وی اهل هوا و هوس است. او مانند کسی است که در می‌زند؛ اگر در را محترمانه برایش باز کردند که هیچ، وگرنه مجرمانه در را می‌شکند و وارد می‌شود.

۱۸۷- اکتفا به هم‌نشینی با بزرگان موجب تکبر می‌شود و هم‌نشینی با ضعیفان باعث تواضع است. در حدیث آمده که «پیامبر خدا ص به نزد ضعیفان مسلمان می‌رفت و با آنان دیدار می‌کرد و به عیادت بیمارانشان می‌رفت و در تشییع جنازهٔ آنان شرکت می‌کرد» [مستدرک حاکم؛ علامه آلبانی در صحیح الجامع آن را صحیح می‌داند].

۱۸۸- به اسلام افزوده می‌شود و از آن کم نمی‌شود، زیرا سنت خداوند چنین است که اگر یک نفر مرتد شود یک گروه جای او را بگیرند:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَن يَرۡتَدَّ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ...﴾[المائدة: ۵۴].

«ای کسانی که ایمان آورده‌اید هر کس از شما که از دین خود برگردد به زودی الله گروهی را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان او را دوست دارند...».

۱۸۹- برای نصیحتگر لازم نیست اهل ستایش باشد زیرا وی مانند پزشک است و به مواضع بیماری می‌پردازد نه مواضع سلامتی.

۱۹۰- ممکن است منافقان از دین استفاده کنند، اما نه برای دوست داشتنِ آن بلکه برای ویران کردن آن از داخل:

﴿وَٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُواْ مَسۡجِدٗا ضِرَارٗا وَكُفۡرٗا وَتَفۡرِيقَۢا بَيۡنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَإِرۡصَادٗا لِّمَنۡ حَارَبَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ مِن قَبۡلُۚ﴾[التوبة: ۱۰۷].

«و آن‌هایی که مسجدی اختیار کردند که مایهٔ زیان و کفر و تفرقهٔ میان مومنان و کمینگاهی است برای کسی که قبلا به جنگ با الله و پیامبرش پرداخته بود...».