یکشنبه ۸ رمضان

۵۰۶- حق هیچ‌گاه به طور کامل از روی زمین ناپدید نمی‌شود؛ هر کس آن را ترک گوید، خداوند به واسطهٔ دیگری آن را برپا خواهد کرد:

﴿...فَإِن يَكۡفُرۡ بِهَا هَٰٓؤُلَآءِ فَقَدۡ وَكَّلۡنَا بِهَا قَوۡمٗا لَّيۡسُواْ بِهَا بِكَٰفِرِينَ﴾[الأنعام: ۸۹].

«... پس اگر اینان به آن کفر ورزند، بی‌شک گروهی دیگر را بر آن خواهیم گمارد که به آن کافر نباشند».

۵۰۷- کسی که قصد ویرانی باطل را دارد، باید بنای حق را بر اساس سنت برپا کند. این که کسی باطل را ویران نموده این اشتباهش را توجیه نمی‌کند که مسجدی را رو به غیر از قبله بنا نماید.

۵۰۸- ابن فجاءۀ در دوران عبدالملک بن مروان و حجاج بر آنان شورید و با شورای پیروان خود اعلام خلافت نمود و با قدرتی که به دست آورد خون‌های بسیاری را به زمین ریخت. انسان‌های راستین بسیاری که از تجاوز و ستمگری حجاج گریخته بودند به غلو و تندروی فجاءة پناه آوردند در حالی که حق [نه با آن بود، نه با این، بلکه] میان آن دو بود.

۵۰۹- وقتی به طور مستمر به کسی گفته شود که حق او پایمال شده و او مظلوم است و آزاد نیست، آن را باور خواهد کرد حتی اگر آزاد باشد، و در جستجوی حقوق خیالی‌ای که از وی سلب شده برخواهد آمد. گروهی از زنان در اروپا تظاهرات کردند تا مانند مردان از حق «برهنه کردن سینه» برخوردار باشند!

۵۱۰- دروازهٔ نخست برای پذیرش توبه، اعتراف به گناه برای خداوند است. رسول الله ص می‌فرماید: «بنده اگر به گناه خود اعتراف نماید، سپس توبه کند، خداوند توبه‌اش را می‌پذیرد» [مسلم].