شعری درباره اوضاع کنونی ایران
اینجانب دربارۀ اوضاع ایران در این زمانه، شعر زیر را سروده‌ام:
محفلی بود و نازنین یاری
یاری آگاه و نیک پنداری
گفتمش در زمینۀ اسلام
بازگو آنچه گفتنی داری
گفت: دینی بدون روحانی
فارغ از هر کشیش و احباری
مصطفی مجتهد نه، أمی بود
مرتضی هم نه مرد بیکاری
گفتمش: رهنمای مردم کیست؟
چه کس از دین کند نگهداری؟
گفت: هان! رهنما بود قرآن
بر همه فرض، دین نگهداری
بر همه علم دین بود واجب
واجب عینی است بر طالب
هادی دین کجا فروشد دین؟
نی بود کلّ و نی که سرباری
دین فروشان نه رهنما باشند
دین نباشد ز جنس بازاری
کسب روزی ز راه دین نکنند
دینشان ایمن از دغل‌کاری
نردبان سیاستش نکنند
دینشان ایمن از دکانداری
حکمرانی نداشت پیش علی
ارزش کفش پارۀ خواری
ملک ایشان قلمرو دلهاست
نه حجاز و هلند و بلغاری
نقش آخوند را شدم جویا
گفت: بر دوش خلق سرباری
کار او را چه؟ جستجو کردم
گفت: تکفیر و حبس و کشتاری
او بُوَد مست از شراب غرور
کی به عهدش بود وفاداری
گفتمش: گو که چیست حزب الله؟
گفت: احیای رسم تاتاری
گفتمش: حال مملکت چونست؟
گفت: بیمار بی پرستاری
گفتمش: انقلاب بهمن ماه
داشت از بهر ما چه آثاری؟
گفت: آری ضرر فراوان داشت
موجبی شد برای بیداری
ملت اندر هوای آزادی
کرد از جان و دل فداکاری
گر چه از چاله اوفتاد به چاه
صد برابر شدش گرفتاری
چون ز غفلت به دام افتادند
چاره بیداری است و هشیاری
گفتمش: گو نجات کی باشد؟
گفت وقت تضرع و زاری
بایدی جمله از خدا خواهند
رفع این سختی و گرفتاری