(قوت)

قوت: به معنای تمكن و توانایی انجام كاری است در صورتی كه ضعف و سستی در آن راهی نداشته باشد، و دلیل آن نیز این قول خداوند است: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلرَّزَّاقُ ذُو ٱلۡقُوَّةِ ٱلۡمَتِينُ ٥٨﴾[الذاریات: ۵۸]. (معنی): «به راستی خداوند بسیار رزق دهنده دارای قوت متین است». و متین به معنای قوت شدید و بسیار است. فرق میان قوت و قدرت در این است كه از سویی قوت خاصتر از قدرت بوده، و در وجهی دیگر عامتر از قدرت می‌باشد. قوت را اگر به قادری دارای عقل و شعور منسوب داریم، خاصتر می‌گردد، چون عبارت می‌شود از قدرت و زیادتر از قدرت و اگر قوت را در رابطه با عموم مكانش در نظر بگیریم - چون می‌تواند هم ذی شعور (همانند انسان) و هم بی شعور (همانند آهن و سنگ) را شامل گردد- عام تر می‌گردد. برای مثال به آهن كه دارای شعور نیست، می‌توان گفت قوی و دارای قوت، اما نمی‌توان گفت قادر.