(رزق)

عبارت از بخشیدن و اعطای چیزهایی است كه به شخص مرزوق (كسی كه رزق به او داده می‌شود) نفع می‌رساند. و دلیل آن نیز این قول خداوند است: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلرَّزَّاقُ﴾[الذاریات: ۵۸]. (معنی) : «به راستی خداوند است كه رزق دهنده می‌باشد». ﴿وَمَا مِن دَآبَّةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِ رِزۡقُهَا﴾[هود: ۶]. (معنی): «و هیچ جنبنده‌ای بر روی زمین نیست مگر آنكه روزیش بر خداوند است». و بر دو نوع است: رزق خاص و رزق عام.

رزق عام: همان رزقی است كه توسط آن بدن قوام می‌یابد، كه همان طعام و شراب و غیره را تشكیل می‌دهد، و همه مخلوقات را شامل می‌گردد. و رزق خاص: رزقی است كه توسط آن قلب اصلاح می‌گردد، و شامل علم و ایمان و عمل صالح می‌باشد.