استواء خداوند بر عرشش

معنای استواء خداوند بر عرشش علو و استقرار او بر آن است. و سلف آن را به علو، استقرار، صعود و ارتفاع تفسیر كرده‌اند. و دلیل آن، این قول خداوند است كه: ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾[طه: ۵]. (معنی): «رحمن بر فراز عرش قرار گرفت». و ذكر آن در هفت موضع از قرآن آمده است. و در پاسخ به كسانی كه استواء را به استیلاء و تملک تفسیر كرده‌اند، این دلایل را می‌آوریم:

۱- این نوع تفسیر، خلاف ظاهر نص است.

۲- این نوع نتیجه گیری خلاف تفسیر سلف می‌باشد.

۳- در صورت اثبات این مسئله لوازم باطلی بر آن مترتب می‌گردند.

عرش در لغت به معنای سریر و تخت خاص ملک می‌باشد، و در شرع به معنای آن چیزی است كه خداوند بر فراز آن قرار گرفته است. و نه تنها از بزرگترین مخلوقات خداوند بوده، بلكه بزرگترین مخلوقاتی است كه می‌شناسیم. چون از رسول جاین گونه آمده است كه: «ما السموات السبع والأرضوان السبع بالنسبه الى الكرسي الا كحلقه القيت في فلاه من الأرض وان فضل العرش على الكرسي كفضل الفلاه على تلك الحلقه». (معنی): «هفت آسمان و هفت زمین در مقایسه با كرسی مانند حلقه‌ای است كه در فلات وسیعی از زمین افتاده باشد، و نسبت بزرگی عرش به كرسی همانند نسبت بزرگی آن فلات است به آن حلقه».