اعتماد نمودن بر قضاء و قدر و ترك عمل

اعتماد بر قضا و قدر و ترک عمل جایز نیست. چون صحابه شبه حضرت رسول جگفتند: ((یا رسول الله، آیا درست نیست كه خود را بر آنچه كه بر ما نوشته شده واگذاریم و عمل را رها كنیم؟ و رسول خداوند پاسخ دادند: «اعْمَلُوا فَكُلٌّ مُيَسَّرٌ أَمَّا أَهْلُ السَّعَادَةِ فَيُيَسَّرُونَ لِعَمَلِ أَهْلِ السَّعَادَةِ وَأَمَّا أَهْلُ الشَّقَاوَةِ فَيُيَسَّرُونَ لِعَمَلِ أَهْلِ الشَّقَاوَةِ». (معنی): «عمل كنید، چون عمل شما برای مقصدی كه برای آن خلق شده اید آسان می‌گردد. اما برای اهل سعادت، عمل اهل سعادت میسر و آسان می‌گردد. و برای اهل شقاوت، عمل اهل شقاوت آسان می‌گردد». آنگاه ایشان این قول خداوند را تلاوت نمودند:

﴿فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَٱتَّقَىٰ ٥ وَصَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ ٦ فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡيُسۡرَىٰ ٧ وَأَمَّا مَنۢ بَخِلَ وَٱسۡتَغۡنَىٰ ٨ وَكَذَّبَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ ٩ فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡعُسۡرَىٰ ١٠﴾[اللیل: ۵-۱۰]. (معنی): «اما هر كس عطا و احسان كرد و خدا ترس و پرهیزگار شده و به نیكویی تصدیق كرد ما هم البته كار او را سهل و آسان می‌گردانیم، اما هر كس بخل ورزد و از جهل و غرور خود را از لطف خدا بی نیاز داشت و نیكویی را تكذیب كرده پس به زودی كار او را دشوار می‌كنیم».