ايمان

ایمان در لغت به معنای تصدیق است، و اصطلاحاً: به قول قلب و زبان، و عمل قلب و جوارح گفته می‌شود. قول قلب، تصدیق و اقرار است، و عمل قلب، اراده و توكل، و دیگر حركات آن. و قول زبان نطق آن بوده، و عمل جوارح، ((فعل)) و ((ترک)) است. و دلیل اینكه ایمان همه این امور را شامل می‌شود. این سخن رسول جاست كه: «الإيمان ان تومن بالله و ملائكته . . .». كه این همان قول قلب است. و همچنین این قول او جكه: «الْإِيمَانُ بِضْعٌ وَسَبْعُونَ - أَوْ بِضْعٌ وَسِتُّونَ - شُعْبَةً ؛ أَعْلَاهَا: قَوْلُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، وَأَدْنَاهَا: إِمَاطَةُ الْأَذَى عَنِ الطَّرِيقِ، وَالْحَيَاءُ شُعْبَةٌ مِنَ الْإِيمَان». (معنی): «ایمان هفتاد و چند شعبه است كه بالاترین از قول لا اله الا الله، و پایین ترین مرتبه آن برداشتن اذی (چیزی كه باعث اذیت می‌شود) از محل رفت و آمد مردم است، و حیاء (شرم) شعبه‌ای از ایمان است».

در نتیجه قول لا اله الا الله، قول زبان، و برداشتن اذی از سر راه عمل جوارح، و حیاء عمل قلب است.