فصل اول
۱۳۷۰ - [۱] (صَحِیح)
عَنِ ابْنِ عُمَرَ وَأَبِی هُرَیْرَةَ أَنَّهُمَا قَالَا: سَمِعْنَا رَسُولَ الـلّٰهِ ج یَقُولُ عَلَى أَعْوَادِ مِنْبَرِهِ: «لِیَنْتَهِیَنَّ أَقْوَامٌ عَنْ وَدْعِهِمُ الْـجُمُعَاتِ أَوْ لَیَخْتِمَنَّ اللهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ ثُمَّ لَیَكُونُنَّ مِنَ الْغَافِلِینَ». رَوَاهُ مُسلم [۲۰۶].
۱۳۷۰- (۱) عبدالله بن عمر س و ابوهریره س گویند: از رسول خدا ج شنیدم که بر فراز منبر خویش می‌فرمودند: «گروه‌هایی یا از ترک جمعه‌ها باز می‌آیند یا این که خداوند بلندمرتبه، بر دل‌هایشان مهر (غفلت) خواهد زد و آن‌گاه از زمره‌ی غافلان خواهند شد».
[این حدیث را مسلم روایت کرده است].
«علی اعواد منبره»: بر پلّه‌های منبر خود؛ یا تکیه زده بر پله‌های منبر خود که از چوب ساخته شده بود. [۲۰۶]- مسلم ۲/۵۹۱ ح (۴-۸۶۵)؛ نسایی ۳/۸۸ ح ۱۳۷۰ ابن ماجه ۱/۲۶۰ ح ۷۹۴؛ دارمی ۱/۴۴۴ ح ۱۵۷۰؛ و مسند احمد ۲/۸۴.