آنگاه که نسیم ایمان وزید

شبی خون به حُضرو و بیعت امامت

پس از پیروزی در جنگ «اکوره» مردم پیشنهاد دادند که به حُضرو که بازارچه‌ی بزرگ و تحت سلطه‌ی سیک‌ها بود، شبانه حمله‌ور شوند حضرت سید آقا، برای این کار اجازه دادند، اما خودشان شرکت نکردند. مردم محل در اجرای این امر، اشتباهات زیادی مرتکب شدند. از قبیل خُرد و بُرد غنایم، چپاول وغیره و به دستورات حضرت سید آقا بی‌اعتنایی کردند. هرکس به دلخواه خویش عمل می‌کرد. به همین علت علما لشکر متفقاً پیشنهاد دادند که از همه مهمتر و مقدم‌تر تعیین امیر و امام است تا تحت قیادت و امارت او جهاد کاملاً شرعی و مطابق سنت، اجرا گردد.

کما اینکه در هند تاریخ دوازدهم جمادی الثانی ۱۲۴۲هـ.ق مطابق با سیزدهم ژانویه ۱۸۲۷م همه بالاتفاق به دست حضرت سید آقا به عنوان امام و خلیفه بیعت کردند. از رؤسا خاوی خان، فتح خان، اشرف خان، بهرام خان، و خوانین کوچک و بزرگ دیگر همه در این بیعت امامت، شرکت داشتند. علاوه براین علمای هند نیز امامت ایشان را پذیرفتند. حضرت سید آقا در نامه‌هایی این بیعت امامت را به صورت دعوت‌نامه و اطلاعیه به سران قبایل، والیان کشور، علما، و مشایخ، و رؤسای هند ارسال فرمودند. حکام پیشاور و سردار یار محمد خان و سلطان محمد خان وغیره با دیدن محبوبیت و اخلاص ایشان، همراه با جمعیتی بزرگ، به حضور رسیدند، بیعت کردند. ایشان پس از رسمیت امامت و امارت خویش، در منطقه، نظام شرعی را به اجرا در آوردند و به هر منطقه بخش نامه‌هایی مشتمل بر احکام و دستورات شرعی ارسال فرمودند. کلیه‌ی قضاوت‌ها و تصمیمات دولتی، مطابق با قوانین شرعی، اجراء می‌شد. برنامه‌ی احتساب چنان دقیق بود که تا در اقصی نقاط منطقه احدی بی‌نماز دیده نمی‌شد.