در بالاکوت
در این ایام سران «پکهلی» و «وادی کاغان» رؤسا و امرای منطقه تعدادی در حملات سیک‌ها و تعدادی دیگر در اثر اختلافات داخلی متزلزل بودند. این عده همگی خواهان یاری سیدآقا بودند. علاوه براین مناطق تحت تصرف آن‌ها در مسیر کشمیر قرار داشت. جایی که قرار بود سیدآقا مرکز حکومت خویش قرار دهد و این هجرت دوم به همین طرف داشت، انجام می‌گرفت. برای یاری این عده‌ی منتظر، استفاده از نیروی انسانی آن‌ها و برای پیشروی به طرف کشمیر مناسب‌ترین محل بالاکوت بود. که بر دهانه‌ی جنوبی «وادی کاغان» قرار دارد. در این محل وادی (دره) با کوه‌های سر بفلک محصور است. یعنی از تنگه‌ی دریای کنهار راهی دیگر ندارد. دو طرف کوه‌های بلند موازی همدیگر، دره در وسط، که عرض آن از نیم مایل بیشتر نیست. در همین بین دریای کنهار می‌گذرد. تپه‌ی بلند کالوخان و در غرب آن تپه‌ی مِتی کوت قرار دارد.
این هجرت دوم نیز بی‌نهایت پر مخاطره و خسته‌کننده بود، قله‌های کوه و دره‌ها همگی پوشیده از برف بود، راه‌ها (همه مالروها) صعب العبور و دارای پستی و بلندی‌های خیلی تند. در بین راه برای تهیه خواروبار و حمل و نقل هیچ امکاناتی وجود نداشت. این سفر نیز نموداری است از همت بلند، عزم راسخ سیدآقا و تحمل رنج، نیروی ایمان، صبر و شکیبایی و عشق به هدف یاران. ایشان از پنجتار به جاهای متعدد به سچون و از آن به بالاکوت حرکت فرمودند، حرکت از سچون و ورود به بالاکوت پنجم ذوالقعده ۱۲۴۶هـ.ق مطابق با ۱۷ آوریل ۱۸۳۱م انجام گرفت.