اخلاق اسلامی

اخلاص در جهاد

مسلمان در جهاد در راه خدا، نیتی جز دفاع از دین خود و برافراشتن كلمة الله و دفاع از سرزمین خود و از مسلمانان نداشته و هرگز نیت او این نخواهد بود که مردم بگویند چقدر مرد قهرمان و شجاعی است. مردی پیش پیامبر جآمده و گفت: ای پیامبر خدا، من در مواقعی در جنگ خوشنودی خدا را در نظر داشته و در عین حال دوست دارم دیگران کارزار مرا ببینند (یعنی: از شجاعت من باخبر شوند). پیامبر جپاسخی نداد تا آنکه این آیه نازل گشت: ﴿فَمَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡيَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا يُشۡرِكۡ بِعِبَادَةِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا﴾[الکهف: ۱۱۰]. یعنی: «...پس هر کس به لقاى پروردگار خود امید دارد باید به کار شایسته بپردازد و هیچ کس را در پرستش پروردگارش شریک نسازد».

یک بادیه‌نشین نزد رسول خدا جآمده و گفت: ای رسول خدا، کسانی برای [بدست آوردن] غنایم و عده‌ای بخاطر یاد شدن (شهرت یافتن میان مردم) مبارزه می‌‌کنند، و کسانی هم برای آن مبارزه می‌‌کنند تا مردم قدرت و جایگاه‌شان (شجاعت آنان) باخبر گردند، در این صورت چه کسی در راه خدا می‌‌جنگد؟ آن حضرت جفرمود: «مَنْ قَاتَلَ لِتَكُونَ كَلِمَةُ اللَّهِ هِىَ الْعُلْيَا فَهُوَ فِى سَبِيلِ اللَّهِ». [متفق علیه]. یعنی: «آنکه بخاطر اعلای کلمة الله بجنگد، آن فی سبیل الله به حساب می‌‌آید».