شیعه و شیعه گری

شأن و منزلت مهدی

و در بارهی شأن و منزلت او، از علی بن حسینسچنین روایت کرده‌اند:

[في القائم منا سنن من ستة من الأنبياء عليهم السلام: سنة من نوح، وسنة من إبراهيم، وسنة من موسى، وسنة من عيسى، وسنة من أيوب، وسنة من محمد، فأما من نوح فطول العمر، وأما من إبراهيم فخفاء الولادة واعتزال الناس، وأما من موسى فالخوف والغيبة، وأما من عيسى فاختلاف الناس فيه، وأما من أيوب فالفرج بعد البلوى، وأما من محمد فالخروج بالسيف... والقائم منا تخفى على الناس ولادته حتى يقولوا: لم يولد بعد ليخرج حين يخرج وليس لأحد في عنقه بيعة... ومن ثبت على موالاتنا في غيبته أعطاه الله أجر ألف شهيد مثل شهداء بدر].

قائم ما دارای سنت و روش شش نفر از انبیا است: سنت نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، ایوب، و محمد ج.

اما از سنت نوح، طول عمر؛ از سنت ابراهیم، تولد مخفی و دور بودن و کنارهگیری از مردم؛ از سنت موسی، ترس و غایب شدن، و از سنت عیسی، اختلاف و چند دستگی مردم در مورد او، و از سنت ایوب، فرج و گشایش بعد از بلا؛ و از سنت محمد، قیام با شمشیر... قائم ما نیز، ولادتش از مردم مخفی است تاجایی که وقتی که قیام میکند می‌گویند: هنوز به دنیا نیامده است، و در گردنش بیعت هیچ کسی نیست... و هر کس بر دوستی ما در زمان غیبت، ثابت قدم باشد خداوند اجری مانند اجر هزار شهید از شهدای بدر را به او خواهد داد [۶۹۰].

و نیز «نعمانی» دربارهی غایب شدنش روایت کرده و گفته است: مهدی آنها به دیوار بیت الله تکیه زده است و میگوید: «من اثری از آدم، و ذخیره ای از نوح و برگزیدهی ابراهیم و برگزیدهی محمد جهستم» [۶۹۱].

و میگوید:

[أنا بقية الله وخليفته وحجته عليكم].

«من بقیة الله و جانشین او و حجت او بر مردم هستم» [۶۹۲]. و جبریل در جلو روی او می‌باشد [۶۹۳].

و میگویند: موسی بن عمران در سفر اول به فضل و متانتی که به قائم آل محمد÷داده شده، نگاه کرد و گفت: پروردگارا! مرا قائم آل محمد قرار ده، پس به او گفته شد: این از آنِ فرزندان احمد است. سپس در سفر دوم نیز، مانند اول را مشاهده نمود، دو باره درخواست قبلی را تکرار کرد و همان پاسخ قبلی را گرفت؛ سپس در سفر سوم همان را دید و همان درخواست را کرد و همان جواب اول را گرفت [۶۹۴].

[۶۹۰] أعلام الورى طبرسی، (ص: ۴۲۸، ۴۲۷). [۶۹۱] کتاب الغیبة، اثر: نعمانی،. و بحار الأنوار، مجلسی، (ج۱۳ص: ۱۷۹). [۶۹۲] الفصول المهمة، (ص: ۳۲۲). [۶۹۳] الغیبة، اثر: طوسی (ص:۲۷۴). [۶۹۴] الغیبة، نعمانی، (ص: ۲۴۰).