((علی)) سو چپاولگران ((سنت))
نگرانی ((علی)) س، از این ناحیه اصلاً بیهوده نبود. دشمنان ((سنت)) پیوسته مترصد فرصتهای مناسب برای به یغما بردن این خزینه‌ی گرانبها بودند و تا آن هنگام که ((علی مرتضی)) بر مسند خلافت نشسته بود، دخل و تصرفات زیادی در این گنجیه، از جانب ص ارتگران ((قرآن)) و ((سنت)) ایجاد شده و صحابه شرا سخت در اندیشه‌ی یافتن راه حل فرو برده بود.
این عناصر فتنه جو و ص ارتگر، همان کسانی بودند که آتش اختلاف و دو دستگی را در میان مسلمین دامن زده، آنگاه از موقعیت استفاده کرده و ((عثمان)) سرا از سرا راه برداشتند و به دنبال آن دست به مجموعه‌ی ((سنت)) دراز کرده و بسیاری از احادیث رسول الله جرا از میان برداشتند. درست مانند کسی که موفق شده از آب گل آلود ماهی بگیرد!.
((علی)) وجود این خفاشان را در میان مردم کاملاً حس کرده بود و از مفسده‌های آنان خبر داشت. و می‌دانست که هدف اینها، در قالب هر نوع اعمالی که باشد، امحای ((سنت)) و در نتیجه‌ی آن، ضرر رسانی به اسلام است. لذا، از درایت سرشار خویش بهره می‌گرفت و با انواع راههای تدافعی، سموم و آفات این موجودات بیدادگر را خنثی می‌کرد. مثلاً، مفاسد کارهایشان را در میان عموم یادآور می‌شد و با افشای نیات پلیدشان، آنان را رسو می‌کرد.
او در طی یکی از سخنانش، به شدت از این گروه انتقاد می‌کند و هدف دعاهای بد خویش قرار می‌دهد و بانگ بر می‌آورد:
«قاتلهم الله! أي عصابة بيضاء سودوا وأي حديث من حديث رسول الله غأفسدوا!» [٧۸]. «خداوند از بیخ بر بیندازد اینها را! چقدر دسته‌های با صفا و روشن را سیاه کردند و چقدر حدیث از احادیث پیامبر جرا از بین بردند».
از فحوای کلام شکوه آمیز ((علی)) به خوبی بر می‌آید که در مقابلش افرادی وجود داشتند که موجبات فتنه و دو دستگی در میان مسلمین فراهم آورده و در خیانت به احادیث رسول اکرم جتا اندازه‌ای نتیجه گرفته بودند.
تصرف خائنانه در احادیث پیامبر ج، به تنهایی می‌تواند عوامل نقض بنای اسلام و اضمحلال مسلمین را با خود بیاورد. بنابراین ((علی مرتضی)) سدر دوران خلافت خویش با خطری بس بزرگ روبرو بود. و اگر برای سد این حرکت نابود کننده اقدام نمی‌کرد، همه چیز اسلام و مسلمین را با خود می‌برد!.
خوشبختانه کاردانی و تجربه‌ی ص نی ((علی))، موجب اقدامات موثری گردید و به سهم خویش توانست در بسیاری از کارها، دست خائنین را از پشت گره بزند.
[٧۸] ((تذکرة الحفاظ))، ج: ۱، ص: ۱۲.