سیمای تعلیم در دوران وحی
در زمان پیامبر ج، هر دو جانب علم (تعلیم و تعلم) به ((سنت)) گره خورده بود و پس از ((قرآن)) مقدس‌ترین علم به حساب می‌آمد و مسلمین با اهتمام هر چه تمامتر به فراگیری آن اشتغال داشتند.
اسلام، در اندک مدت توانست چاشنی علم را به مذاق مسلمین برساند و آنان را در حرص و ولع فراگیری علوم قرآنی بیندازد. و در دوران نزول وحی با وجود مشکلات و مسائل بزرگ که متوجه‌ی اسلام و مسلمین بود، مومنین همان اشتیاق را در بدست آوردن معارف اسلامی داشتند که، بعدها _ پس از پیامبر ج_ از خود نشان دادند.
مسجد، مرکز تعلیم بود و صحابه شدر آن تغذیه‌ی علمی می‌شدند. آنان که تا دیروز، چیزی به نام ((علم)) نمی‌شناختند و از فواید و تاثیرات مثبت آن در زندگی بی‌خبر بودند، آن روزها به برکت اسلام و شیوه‌های تبلیغاتی حکیمانه‌ی پیامبر ص، چنان شیفته‌ی علم شده بودند که، ((مسجد نبوی)) _ آن اولین پایگاه دینی، علمی، سیاسی و نظامی _ همواره آنها را در خود داشت و در آن مکان از رهنمودها و نصایح آن حضرت جبهره می‌بردند.
در تمام دوران وحی، سلسله‌ی تعلیم، بدون اینکه وقفه‌ای در سیر اعجاب انگیز آن ایجاد شود، جاری بود و به دو صورت انجام می‌گرفت:
۱- تعلم صحابه شاز رسول اکرم ج.
۲- تعلم صحابه شاز یکدیگر.