ضرورت تدوین حدیث
قرن اول با همه شکوه خویش سپری می‌شد و احتیاج به تدوین احادیث رسول الله صروز به روز مجسم‌تر و بزرگتر می‌شد. از این رو علما و محدثین تابعی برای بر آوردن این نیاز دینی، دست به کار شدند.
ضرورت تدوین حدیث، که تنها راه برای جلوگیری از نابود شدن احادیث تشخیص داده شده بود، بیشتر از دو ناحیه شدت می‌یافت:
الف- اکثر صحابه شکه بیشترین اعتماد بر حافظه آنها بود و با ازدیاد فتوحات، به سرزمین‌های دور و دراز منتشر شده بودند، از دنیا رفته بودند. و از این طرف، در تابعین نیروی حفظ و ضبط به آن میزان نبود که عموماً بر آن اطمینان داشته شود.
ب- مطالبی که در حافظه‌ها به حصار کشیده شده‌اند، به هر حال زمانی از ذهن بدر می‌روند و یا کم و بیش می‌گردند. آنها همسان با مطالب نوشته شده، محفوظ نخواهند ماند [۱۴٧].
با توجه به این دو حالت، تابعین ناگزیر از تدوین حدیث شدند و اولین فرمان قانونی و رسمی برای اینکار، درست در آخرین سال‌های سده‌ی اول هجری صادر شد.
[۱۴٧] انورشاه کشمیری، ((انوارالباری))، ج: ۱، ص: ۲۳.