اجتهاد، نص، واقع، مصلحت

وَحی: Revelation, Divine Inspiration

وحی، عبارت است از إلقاء معنا بطور مخفی و پنهانی در نفس و جایز نیست که این ویژگی جز به نبیّ اکرمجبه دیگری إطلاق شود. گُفته شُده که أصل این کلمه، اشارة سریع است و برای آنچه که متضمّن سرعت است گُفته شده أَمری وحیانی است و وحی می‌تواند بصورت کلام و به شکل رمز و تعریض و کنایه و بصورت مُجرَّد از ترکیب و نیز به وسیلة اشارة برخی از جوارح و کتابت و موارد دیگر باشد.

همچنین به سخن پروردگار که به انبیاء و اولیاء خود، اِلقاء می‌کُند، وحی گُفته می‌شود و آن یا به این صورت است که نبی، ذات الهی را می‌بیند و کلام او را می‌شنود همانند تبلیغ جبرئیل به شکلی مُعیَّن و یا به صورت شنیدن کلام الهی بدون رؤیت است نظیر شنیدن کلام خداوند مُتعال توسّط حضرت موسی÷و یا به صورت اِلقاء در دل نبی یا إلهام یا تسخیر و یا خواب است.