اجتهاد، نص، واقع، مصلحت

ابن تیمیّه تقی الدّین أحمد بن تیمیّه الحَرانی

فقیه و محدّث و متکلِّم و ناقد محقِّق، در حرا به سال ۱۲۶۳ میلادی متولّد شُد و زمانی که پدرش از ظلم و ستم مغول، متواری شد، خانوادة او به دمشق پناه بُرد و از آن زمان، أحمد به فراگیری علوم اسلامی و دروس پدرش و نیز زین الدّین المقدسی و نجم الدّین بن عساکر و زینب بنت مکّی، روی آورد.

اوبه سنّ ده سالگی در فقه و حدیث و تفسیر و حساب و ...، مُتبحِّر گردید و در تقوی و زهد و ورع، به گونه‌ای بود که دنیا و ظواهر دنیوی نزد او مفهومی نداشت همچنین از نظر شجاعت و جُرأت، در حدّی بود که تملُّق و دوروئی را پیشة خود، نمی‌ساخت از این رو، دشمنان فراوانی داشت که نزد سلاطین و حکمرانان، در حقّ او ظلم و ستم، روا می‌داشتند. وی بارها در مصر و شام، زندانی شُد، امّا در عین حال به مطالعه و بررسی و تألیف کتب، اشتغال ورزید و در نتیجه، کتاب‌های «الفتاوی» و «الرّسائل» و «الرَّدّ عَلَی المَنطقیین» و «الفُرقان بینَ أولیاءِ الرَّحمن وَ أَولیاءِ الشّیطان» را تألیف نمود.