تعالیم اسلام

غیبی که ایمان‌آوردن به آن واجب است:

و غیبی که ایمان به آن واجب و رکنی از ایمان است و منکر آن کافر و از اسلام خارج می‌گردد، آن نصوصی است که در قرآن آمده است.

أما غیبی که در سنن صحیحه ذکر شده انکار به آن سبب کفر و خروج از اسلام نیست، بلکه سبب فسق می‌باشد. و این فرق میان قرآن و احادیث است. این جا لازم است این فرق بین قرآن و سنت رسل الله بیان نماییم، چون آنچه رسول الله جفرموده‌اند محبت است چه قرآن و چه حدیث ولی قرآن وحی خدایی با لفظ و معنی ولی حدیث از نظر معنی وحی الهی است. ولی لفظ حدیث لفظ رسول الله جاست و قرآن می‌فرماید:

﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ ٣ إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ ٤﴾[النجم: ۳-۴].

«پیغمبر اسلام از دلخواه و نزد خود چیزی نمی‌گوید، و گفته‌هایش نیست، مگر وحی که از پیشگاه خدا بر او نازل می‌شود».

و ما مسلمانان باید باور داشته باشیم که متن قرآن همه همان نصوص است که حضرت جبریل ÷از طرف خداوند متعال مستقیماً بر حضرت محمد نازل کرده و کوچک‌ترین کم و زیاد و تبدیل و تحریفی در آن نیست و همۀ سوره و آیات صحیح و کامل و مضبوط است. و بعد از قرآن صحیح‌ترین احادیث بخاری و مسلم است. اما احادیث دیگر نمی‌توان به همۀ روایات آن‌ها تصدیق نمود، چونکه اجتهاد علماء مختلف و نظر به این که هرکدام از آن‌ها دارای نظر خاصی بوده اختلاف و نزاع بسیار و احادیث ضعیف بی‌شماری تدوین گردیده‌اند. و انکارکردن به اینگونه احادیثی که از خود پیغمبر اسلام روایت و ثابت نشده باعث کفر و خروج از دین اسلام نخواهد شد.