۱) بزرگی و عظمتِ پاداشِ توحید و پاک شدن گناهان به وسیله‌یِ آن:
* خداوندِ متعال می‌فرماید:
﴿ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ يَلۡبِسُوٓاْ إِيمَٰنَهُم بِظُلۡمٍ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمُ ٱلۡأَمۡنُ وَهُم مُّهۡتَدُونَ ٨٢﴾[الأنعام:۸۲].
«کسانی که ایمان آوردند و ایمانِ خود را به ظلم (یعنی شرک) نیالودند برایِ ایشان ایمنی است و آنان راه‌یافتگانند».
و چنان که به صورتِ صحیح در صحیحِ بخاری از پیامبر ص نقل شده است می‌فرماید:
«الظلمُ هوَ الشِّرك». «ظلم همان شرک است».
* پیامبر صبه معاذ فرمود:
«یا معاذُ هلْ تدری حقّ اللهِ علیَ العبادِ؟ وما حقّ العبادِ علیَ اللهِ؟»
«ای معاذ آیا حقّ خدا بر بندگان را می‌دانی؟ و حقّ بندگان بر خدا چیست؟»
معاذ س گفت: که گفتم: «خدا و رسول او آگاهترند. پیامبر صفرمودند:
«فإنَّ حقّ اللهِ علی العباد أنْ یَعبُدوهُ ولا یُشرکُوا بهِ شیئاً وحقّ العباد علی اللهِ أنْ لا یُعذّبَ منْ لا یشرك بهِ شیئاً».
«حقّ خداوند بر بندگانش این است که او را عبادت کنند و چیزی را شریک او قرار ندهند و حقِّ بندگان بر خدا این است که او کسی را که چیزی را شریک خدا قرار نمی‌دهد، عذاب ننماید».
گفتم: که «آیا این را به مردم بشارت دهم؟» ایشان فرمودند:
«لا تبشّرْهم فیتّکلوا»(متّفقٌ علیه) [۱].
«(این موضوع را) به آنان بشارت مده (و برایشان بازگو مکن) چون (اگر از این موضوع باخبر شوند) دست از کار می‌کشند».
* پیامبر صفرمود:
«من قالَ: أشهدُ أنْ لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شریك له وأنَّ محمّدا عبده ورسولهُ وأنَّ عیسی عبد الله وابنُ أَمَتهِ وکلمته ألقاها إلی مریمَ وروحٌ منهُ وأنَّ الجنّةَ حقّ وأنَّ النارَ حقّ أدخلهُ اللهُ منْ أیِّ أبوابِ الجنةِ الثمانیةِ شاءَ»(به روایت از مسلم).
«هرکس بگوید: گواهی می‌دهم که هیچ معبود به حقّی جز الله أنیست و محمّد صبنده و فرستاده‌یِ اوست و عیسی ÷عبد و بنده‌یِ خدا و فرزند بنده‌یِ خدا و کلمه‌یِ اوست که خدا او را به مریم القا نمود و روحی است از او، بهشت حقّ است و دوزخ حقّ است، خدا او را از هریک از درهایِ هشتگانه‌ی بهشت که بخواهد وارد بهشت می‌کند».
و در ادامه‌ی حدیث فوق در روایتی دیگر از مسلم آمده است که:
«أَدْخَلَهُ اللهُ الْجَنَّةَ عَلَی مَا کَانَ مِنْ عَمَلٍ».
«خداوند، او را بر هر عملِ (نیک) که داشته‌باشد، (چه کم و چه زیاد) واردِ‌بهشت‌می‌گرداند».
* بخاری و مسلم روایتی دارند از حدیث عتبان که رسول خدا صفرمود:
«فإنَّ اللهَ حرّمَ علی النارِ منْ قال: لا إله إلا الله یبتغی بذلك وجه الله» [۲].
«خدا کسی را که بگوید: هیچ معبود به حقّی غیر از الله أنیست، (و به مقتضیّاتِ آن، عمل کند) و هدف و مقصودش از این گفته خدا باشد، بر دوزخ حرام گردانیده است».
* پیامبر صفرمود: خداوندِ متعال فرموده است:
«...يَا ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ لَوْ أَتَيْتَنِى بِقُرَابِ الأَرْضِ خَطَايَا ثُمَّ لَقِيتَنِى لاَ تُشْرِكُ بِى شَيْئًا لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً».(به روایت از ترمذی و آلبانی آن را صحیح دانسته است).
«ای پسر آدم، اگر به اندازه‌یِ زمین، خطا و گناه داشته باشی سپس مرا ملاقات کنی در حالی که چیزی را شریک من قرار نداده باشی من هم به اندازه‌یِ زمین برایت بخشش و مغفرت خواهم داشت (و تمامِ گناهانت را خواهم بخشید)».
[۱] حدیث متّفقٌ علیه حدیثی است که امام بخاری و امام مسلم در صحیحشان روایت کرده باشند. (مترجم). [۲] در مورد احادیثی از این دست چند نظر وجود دارد: ۱- تمام این حدیثها قبل از نزول و وجوبِ فرایض و سایرِ دستورات دینی بوده است. ۲- نظر دوّم که نظر شیخ حسن بصری نیز می‌باشد این است که هرکس این کلمه (لا إله الا الله) را بر زبان براند و به حقّ و فرایض و مقتضیّاتِ آن عمل نماید، شاملِ این حدیث می‌گردد. نظر سوّم این است که این کلمه را بگوید و سپس از گناهانش پشیمان شده و توبه کرده و بعد مرده باشد که این نظر، نظر امام بخاری می‌باشد.(مترجم).