۱۳۷) محبوبترینِ مردم نزدِ خداوند و فضل و بزرگیِ برآورده نمودن احتیاجاتِ مسلمانان:
* پیامبر صفرمود:
«أَحَبُّ النَّاسِ إِلَى اللَّهِ أَنْفَعَهُمْ لِلنَّاسِ، وَأَحَبُّ الأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ سُرُورٍ تُدْخِلُهُ عَلَى مُسْلِمٍ، أَوْ تَكْشِفُ عَنْهُ كُرْبَةً، أَوْ تَقْضِي عَنْهُ دِينًا، أَوْ تُطْرَدُ عَنْهُ جُوعًا، وَلأَنْ أَمْشِيَ مَعَ أَخٍ لِي فِي حَاجَةٍ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَعْتَكِفَ فِي هَذَا الْمَسْجِدِ، يَعْنِي مَسْجِدَ الْمَدِينَةِ، شَهْرًا...» إلی أنْ قالَ: «وَمنْ مشی معَ أخیهِ المسلمِ فی حاجتهِ حتّی یثبّتها لهُ ثبّت اللهُ قدمهُ یومَ تَزول الأقدامِ».(به روایت از طبرانی و ابن ابی الدنیا و آلبانی در «صحیح الجامع» آن را حسن دانسته است).
«محبوبترینِ مردم نزد خداوند، سودمندترینِ آن‌ها برای مردم است و محبوبترینِ اعمال نزدِ خداوند خوشحالیی است که به مسلمانی می‌دهی یا مشکلی از او رفع می‌کنی یا قرضی را به جایِ او برایش پرداخت می‌نمایی یا گرسنگیی از او دور می‌نمایی و من اگر با برادرِ مسلمانم به دنبالِ حاجت او بروم تا نیازش برآورده شود برایم خوشایندتر از این است که در این مسجدم [یعنی مسجد النّبی] یک ماه اعتکاف کنم ...». تا آن جا که فرمود: «و هر کس که با برادر مسلمانش به دنبال نیاز او برود تا آن را برایش برآورده نماید، خداوند، قدم او را در روزی که قدمها در آن می‌لغزند [یعنی روزِ قیامت] ثابت می‌نماید».
* پیامبر صفرمود:
«منْ نفّسَ عنْ مؤمنٍ کربةً منْ کربِ الدّنیا نفّسَ اللهُ عنهُ کربةً منْ کربِ یومِ القیامةِ وَمنْ یسّرَ علی معسرٍ یسّرَ اللهُ علیهِ فی الدّنیا والآخرةِ وَمنْ سترَ مسلماً سترهُ اللهُ فی الدّنیا والآخرةِ واللهُ فی عونِ عبدهِ ما کانَ العبدُ فی عونِ أخیه».(به روایت از مسلم).
هرکس که اندوه و مشکلی از مشکلاتِ دنیا را از مؤمنی برطرف نماید، خداوند، مشکل و اندوهی از اندوه‌هایِ آخرت را برای او برطرف می‌نماید و کسی که بر شخصِ تنگ‌دستی، آسان بگیرد، خداوند در دنیا و آخرت بر او آسان می‌گیرد و هر کس مسلمانی را بپوشاند خداوند، او را در دنیا و آخرت می‌پوشاند و (خلاصه) مادام که بنده به دنبال یاری برادرش باشد خداوند نیز به دنبال یاری او خواهد بود».
و راست گفت کسی که این شعر را سرود:
وَأفضلُ الناس من بین الوری
رجلٌ تقضی علی یده للنّاس حاجاتٌ
قد مات قومٌ وما ماتت مکارمهم
وَعاش قومٌ وهم فی الناس اموات
افضلِ مردم از بینِ خلایق باشد آن کس
که بر دستش روا گردد نیازِ هر خلایق
برفتند از جهان قومی ولیکن ماند لطفش
وماندآن قومی‌دگرامّافنایش‌بهْ‌زِبودن‌باخلایق