۱۳۸) هرگاه خداوند، عبدی را دوست بدارد او را برایِ بندگانش محبوب می‌گرداند:
* پیامبر صفرمود:
«إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى إِذَا أَحَبَّ عَبْدًا نَادَى جِبْرِيلَ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَبَّ فُلاَنًا فَأَحِبَّهُ فَيُحِبُّهُ جِبْرِيلُ، ثُمَّ يُنَادِى جِبْرِيلُ فِى السَّمَاءِ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَبَّ فُلاَنًا فَأَحِبُّوهُ، فَيُحِبُّهُ أَهْلُ السَّمَاءِ وَيُوضَعُ لَهُ الْقَبُولُ فِى أَهْلِ الأَرْضِ».(متّفقٌ علیه).
«خداوندِ تبارک و تعالی هر وقت بنده‌ای را دوست بدارد به جبرئیل می‌گوید: «خداوند، فلان کس را دوست می‌دارد پس تو نیز او را دوست بدار پس جبرئیل هم او را دوست می‌دارد، سپس جبرئیل در آسمان، ندا سر می‌دهد: «خداوند، فلان کس را دوست می‌دارد پس او را دوست بدارید» در نتیجه ساکنانِ آسمان، او را دوست می‌دارند و در میانِ ساکنانِ زمین نیز، دوستی و رضایت از او قرار داده می‌شود».