۱۳۴) فضل و بزرگیِ کسی که عزیزی را از دست می‌دهد و بر آن، صبر می‌نماید:
* پیامبر صفرمود:
«یقولُ الله تعالی: مَا لعبدی المؤمنِ عندیِ جزاءٌ إذا قبضتُ صفیّهُ منْ أهلِ الدّنیا ثمَّ احتسبهُ إلاَّ الجنّة».(به روایت از بخاری).
«خداوندِ متعال می‌فرماید: هرگاه از بنده‌یِ مؤمنم، عزیزی از اهلِ دنیا را بگیرم و او به آن کفایت کند (و بر آن صبر پیشه نماید و راضی باشد)، برای او نزدِ من پاداشی جز بهشت نیست».
و «صفیّهُ»یعنی: کسی که او دوستش دارد؛ امام زبیدی گفته است «یعنی: کسی که انسان، او را دوست دارد مانند پدر و مادر و فرزندِ پسر و دختر و همسر و هر کسی که انسان، او را دوست دارد. و منظور از قبضِ او، وفات اوست». شاید کسانی که برای خدا یکدیگر را دوست دارند نیز شامل این فضل و نیکی شوند. و اللهُ أعلم.