۱۲۸) فضل و بزرگیِ صبر در هنگام مصیبت‌ها و بلاها:
* خداوندِ متعال می‌فرماید:
﴿إِنَّمَا يُوَفَّى ٱلصَّٰبِرُونَ أَجۡرَهُم بِغَيۡرِ حِسَابٖ ١٠﴾[الزمر: ۱۰].
«قطعاً به شکیبایان اجر و پاداششان بدونِ حساب داده می‌شود».
* پیامبر صفرمود:
«... والصَّبرُ ضیاءٌ»(به روایت از مسلم).
«و صبر نور و روشنایی است».
* پیامبر صفرمود:
«عجباً لأمرِالمؤمنِ أنَّ أمرهُ کلّهُ خیرٌ ولیسَ ذاك لأحدٍ إلاَّ للمؤمنِ: إنْ أصابتهُ سرّاءٌ شکرَ فکانَ خیرًا لهُ وإنْ أصابتهُ ضرّاءٌ صبرَ فکانَ خیراً لهُ».(به روایت از مسلم).
«عجب از امر مؤمن، زیرا امورِ او، تمامش خیر و خوبی است و این (مزیّت)، غیر از مؤمن برای هیچ کسِ دیگر وجود ندارد (و آن این که): اگر دچارِ آسایش و فراخی شود و بر آن شکر نماید برایِ او خیر است و اگر دچارِ سختی و رنج شود و بر آن صبر نماید نیز برایِ او خیر و خوبی است».
* پیامبر صفرمود:
«إنَّ اللهَ ﻷ یقولُ: إنّی إذا ابتلیتُ عبدًا منْ عبادِی مؤمنًا فحمدنی علی ما ابتلیتُهُ فإنّهُ یقومُ منْ مضجعهِ ذلك کیومٍ ولدتهُ أمّهُ منَ الخطایا ویقولُ الرَّبُّ ﻷ: أنَا قیّدتُ عبدی وَابتلیتهُ فأجروا لهُ کمَا کنتمْ تجرونَ علیهِ وهوَ صحیحٌ».(به روایت از احمد و آلبانی آن را حسن دانسته است و شواهدی نیز دارد).
«خداوند عزّ وجلّ می‌فرماید: من هرگاه بنده‌ای از بندگانِ مؤمنم را (با سختی‌ها) آزمایش کردم و او را بر آنچه که او را بدان آزمایش نموده‌ام مرا حمد و ستایش نمود، آن روز همانند روزی که مادرش او را پاک از گناهان به دنیا آورد از رختِ‌خوابش برمی‌خیزد و پروردگار عزّ وجل می‌فرماید: من بنده‌ام را (با بلایی که به او رسیده) گرفتار نموده و او را آزمایش کرده‌ام پس شما هم (حال که او گرفتار است و عباداتش همانند قبل نیست) اعمالش را همان‌گونه که در حالِ سلامت و صحّت و آرامش بود ثبت نمایید (و کوتاهی‌هایی را که به دلیل بلایی که من برایش فرستاده‌ام ثبت ننمایید)
«قیّدتُ»یعنی: گرفتارش نمودم به وسیله‌یِ بلایی که به او رسیده. «فأجرُوا لهُ کمَا کنتمْ تجرون علیهِ وهوَ صحیحٌ»یعنی: اگر بیماری یا بلایی کسی را از بعضی از عبادات باز دارد، خداوند، آن عبادات را آن گونه که اگر سالم بود و انجام می‌داد برایش می‌نویسند.
* پیامبر صفرمود:
«مَا منْ مسلمٍ تصیبهُ مصیبة فیقولُ ما أمرهُ اللهُ: إنّا للهِ وإنّا إلیهِ راجعونَ، اللّهمَّ أجرنی فی مصیبتی وَاخلفْ لی خیرًا منها إلاَّ أخلفَ اللهُ لهُ خیرًا منها».(به روایت از مسلم).
«هیچ مسلمانی نیست که مصیبتی به او برسد و آنچه را بگوید که خداوند به آن امر فرموده یعنی بگوید: بی‌گمان، از آن خداییم و به سوی او برمی‌گردیم؛ خداوندا، مرا در این مصیبتم پاداش ده و چیزی بهتر از آن را برایم جایگزین نما، مگر این که خداوند (آن مصیبت را کنار می‌زند و) چیزی بهتر از آن (که ناراحتّی در آن نباشد) را برایش جایگزین می‌نماید».