۴۷) فضل و بزرگیِ کسی که سنّتِ حسنه‌ای در اسلام ایجاد می‌کند و نیز کسی که سنّت از بین رفته‌ای را زنده می‌گرداند:
* پیامبر صفرمود:
«منْ سنَّ فی الإسلامِ سنّةً حسنةً فلهُ أجرهَا وأجرُ منْ عملَ بها بعدهُ، منْ غیرِ أنْ ینقصَ منْ أجورهمْ شیءٌ».(به روایت از مسلم).
«هرکس در اسلام، عملی نیکو وضع کند پاداش آن را می‌بیند و (به اندازه‌یِ) پاداشِ کسانی که بعد از او آن کار را انجام می‌دهند نیز بدونِ کم و کاست، پاداش می‌گیرد».
یعنی: هرکس به مردم، قرآن و ذکرها و نماز و اسلوبِ دعوت به سوی خدا و روش‌هایِ ظریفِ امر به معروف و انجامِ عمل نیک را یاد بدهد، به اذن خداوند، به وسیله‌یِ آن پاداش‌های عظیمی بدست می‌آورد و در روز قیامت در حالی که آن را می‌بیند اصلاً فکر نمی‌کند که اجر و پاداشِ او (در اثرِ آن اعمال) تا آن اندازه بزرگ و عظیم شده باشد، پس خوشا به حال علما و دعوتگران به سوی خیر و هدایت.
امام صنعانی /در توضیحش بر این حدیث در کتاب «سُبُلُ السَّلام»گفته است: «معنایِ آن، نشان دادن و دعوت کردنِ دیگران به انجام عمل خیر، و هدایت و ارشادِ کسی که طالبِ خیر است و از او طلبِ ارشاد و هدایت کرده است، و موعظه و اندرز و یادآوری و تألیفِ علوم سودمند می‌باشد. کلام همچون درّ و گوهرِ پیامبر از جانب خداست، پس معانیش چه کامل و شامل و مبانی و هدایت‌هایش به سوی خیرِ دنیا و آخرت چه قدر واضح و آشکار است،